| |
Της λήθης το νερό για να το βρώ,
να σκάψω ήθελα ως τον Άδη,
μα θα θυμόμουν τότε το κακό,
που θα 'βλεπα μόλις θα είχα πια ξεχάσει.
Η λήθη έρχεται απ το καλό και το κακό,
για να ξεχάσει όμως το ένα το άλλο,
να μην ξεχάσω το που πέφτει ο ουρανός,
θα πιω πιο εύκολα καλύτερα απο τ'αλλο.
Τα δάκρυά μου έχουν πια εξατμιστεί,
θα περιμένω στο γρασίδι για να βρέξει,
να μην γνωρίζω το που έχουν διαλυθεί,
και αυτά τι ήτανε πριν βρέξει.
Θα υπομείνω τις βροντές τις φοβερές,
θα συνεχίσω να γνωρίζω, υπάρχει μέρα,
τα μάτια μου στραμμένα σαν καρφί στις αστραπές,
με εντολή να μην κουνήσουν βλέφαρο στο ρεύμα.
Θα περιμένω να γελάσω στην απάτη,
που θέλει να προβάλει κάθε καταιγίδα,
πως είναι περισσότερο απ τον ήλιο δυνατή,
σκυμμένη πάντα προς τα κάτω να βρει θύμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
