| |
| | Κινηση |  | | |
ΚΙΝΗΣΗ
Ηταν νομίζεις ο άνεμος που έριξε τη στέγη σου
και γέμισε χειμώνα την ζωή σου
Ηταν νομίζεις που έπεσε βαρύ το χιόνι και έχασες τον δρόμο σου
και τώρα τριγυρνάς σαν λύκος μονάχος μες στα δάση
Ήταν νομίζεις που είχε σηκώσει κύμα ψηλό η θύελλα ,
που χρόνια λυσσομάναγε χωρίς σταματημό , και την Ιθάκη σου δεν μπόρεσες να βρεις
Ηταν νομίζεις η φωτιά που έκαψε τον κήπο με τα χάρτινα σου παραμύθια και τώρα περπατάς στα αποκαΐδια , γεμάτος στάχτες στα ρούχα και στα όνειρα
Ηταν νομίζεις ο κακός σου ο καιρός , ήταν η τύχη και η ατυχία ,
το ριζικό και το γραμμένο
Μα ήταν το βήμα που έκανες και εκείνο που δεν έκανες
Ηταν οι λέξεις που είπες και εκείνες που δεν είπες
Ηταν εκείνα που είδες και εκείνα που φοβήθηκες να δεις
Ηταν το χρώμα που έλειπε απ'τον καμβά σου και εκείνο που περίσσευε
Ηταν που αγάπησες πολύ , ότι να αγαπιέται λίγο πρέπει
Μα μη σταθείς και μην τα παρατήσεις
και ας μην μπορείς ούτε μπροστά να πας , ούτε και πίσω να γυρίσεις
Πάντα μπορείς να πας πιο κάτω , στους σκοτεινούς βυθούς , εκεί πού ζουν οι φόβοι
Κι 'ύστερα πάλι για το φως να σκαρφαλώσεις πρέπει , εκεί που φτερουγίζουν οι Άγγελοι και τα όνειρα
Αρκεί να μη σε βρει ακίνητο ο θάνατος ,
γιατί για νεκρό θα σε περάσει και δεν θα σε σκοτώσει ,
και ύστερα θα πρέπει να γυρνάς μες στη ζωή σαν πεθαμένος...
Α.Π.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | δεν υπαρχεις στο μελανι της γραμμης | | | |
|
-Ειρήνη-
26-01-2022 @ 16:09 | Είναι όλα μαζί, παναγή, στην ανθρώπινη ζωή, αυτά που νομίζουμε κι αυτά που είναι και πολλές φορές δεν τα ξεχωρίζουμε, ή κι όταν τα ξεχωρίζουμε, δεν περνούν όλα απ' το χέρι μας... το σχόλιό σου "είμαστε αυτά που θυμόμαστε και αυτά που ονειρευόμαστε" ταιριάζει στο ποίημά σου. Το δεύτερο μέρος του τέλειο, ειδικά στο τέλος! Οι ακίνητοι άνθρωποι έχουν ήδη πεθάνει και δεν το ξέρουν... πολύ ωραία σκέψη και ξεχωριστή η απόδοσή της! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
