| |
"Andare a Patrasso" μονολογούσε ο Οιδίποδας
σε όλη την διαδρομή, σε κάθε χτύπημα της βακτηρίας
κι εγώ, δίνοντας στην φωνή μου βάθος, "εν Αθήναις",
του απαντούσα, "είναι πιο κοντά στις Θήβες".
"Andare a Patrasso", συνέχιζε, "εκεί θέλω να βουλιάξω •
Πάμε να ακούσουμε τους γρύλλους, πριν φύγει το καλοκαίρι
και βυθιστεί στα πόδια μας μπροστά η νύχτα, η κρυογέννητη".
Σε όλη την διαδρομή αποδιωγμένοι ήμασταν από δρυός δε και πέτρης •
και γέμιζαν, από τις κροκάλες των δρόμων, πύον οι άκρες των πελμάτων
και τα χτυπήματα μας πάνω στην γη γίνονταν πιο ανεπαίσθητα.
Αλαφροΐσκιωτων γραμμή γινόμασταν και μπαίναμε πιο μέσα στην πέτρα,
σαν μια πληγή που κανείς δεν ήθελε να θεραπεύσει.
"Inondare a Patrasso ", επαναλάμβανε πάνω στα βήματα, πάνω στις ανάσες,
κάθε που ο ήλιος άγγιζε τους ήλους των ματιών του,
στις πηχτές σκιές που σχημάτιζαν τα βάμματα της στάχτης και του αίματος στο πρόσωπο μας.
Σκλήραιναν πάνω στην επιδερμίδα οι στάχτες των παιδιών,
έπηζαν μαζί με το αίμα που ήταν ποτισμένες
κι έσπαγαν σε θραύσματα αυτοομοιομορφίας μέχρι να γίνουν έρημος.
"Inondare a Patrasso ", συλλογιζόταν κι ακουγόταν φτωχός μπροστά στο ηλιόφως
που ανέπτυσσε ο γυμνός κάμπος.
Η λογική του άτεγκτη σαν τον Μινώταυρο του Λαβυρίνθου.
Τυφλός, σε όλα του τα κέντρα, δεν τον ενδιέφερε ο γύρω κόσμος
και πηγαίναμε καρφωτοί μόνο για την Λύτρωση.
Περπατούσαμε κι ακολουθούσαμε την ηχώ της ανάσας μας,
το ψιλό θρόισμα των ώριμων ταραξάκων που ανέμιζαν στην κίνησή μας,
την πρωινή πάχνη του ορίζοντα και τον απογευματιάτικο κονιορτό.
Φροντίσαμε να δώσουμε τα χέρια, αφού απλώσαμε τις αρθρώσεις μας, στο τρίστρατο •
και στο ύστερο των ημερών μας, διαλυθήκαμε.
Αυτός πορεύτηκε για κάποιο Άλσος των Ευμενίδων • κι εγώ,
γλυφίζοντας γραφή πάνω στον βράχο του φονικού:
"Et In Arcadia Ego
Επικάστη"
έφυγα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
