| |
Το δάκρυ σου μια πικροστάλα
στη βόλτα μας καταμεσής
την έρμη έπνιξε χαρά μου
σαν πλησίασες κοντά μου
μ΄ ένα κοίταγμα ντροπής.
Απόψε Θεέ μου οι λυγμοί
μιλούν και θέλουν τη φυγή
με άγνωστο γιατί.
Σκιές φτεροκοπούν στο δρόμο μου,
φιγούρες που μιλούν για μοναξιά,
για φονική
απόφασή σου να σβηστεί
του έρωτα μια ΄ κόμα ζωγραφιά.
Αλήθεια, πως βυθίζομαι
σ΄ απελπισμένα όνειρα
με θύμησες δικές σου,
αγάπη μου ποτέ δε θα χωρίσουμε,
μου φώναζες συχνά,
στο φως των αστεριών ζαλίζομαι,
αχνάδα στη ματιά
μα και στη σκέψη,
πως σ΄ έχασα, μη μάθω, έτσι ξαφνικά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
