Αν το ξημέρωμα με βρει κάπου μακριά,
ως φάντασμα σε μια παρόχθια ακριά
να αγγίζω το κρόκκινο βαμβάκι της αυγής,
σαν με τυλίγει το κουκούλι μιας βραδινής σιωπής,
τότε θα πει πως ίσως είμαι μια σκιά
μες στο μεταίχμιο που ανήκει σε βλέμματος ματιά,
σ' ένα χαμόγελο ορίζοντα χαμένης αφορμής,
εκεί που χανόμασταν συνήθως, στο όνειρο της αυγής.
