| |
Ποιος να ‘ξερε το παρελθόν, την πόρτα θα χτυπήσει
Να συνεχίσουμε αυτό που είχαμε αφήσει
Κι όμως θέλω ν’ αφεθώ, τίποτα δε με νοιάζει
Αν δεν ευδοκιμήσει, καθόλου δεν πειράζει
Παράλογος ο έρωτας, που όλα τ’ ανατρέπει
Και του μυαλού τη λογική, ποτέ δεν επιτρέπει
Τα χέρια μου ανοίγω και την αγκαλιά μου
Μετά από χρόνια, γυρίζεις κοντά μου
Αληθινά βγαίνουν, τρελά όνειρά μου…Σε ποιον να το πω;
Το κάρμα, πιστεύω, δουλεύει για μένα
Ψυχή, καρδιά και μυαλό, τώρα λυμένα
Απόψε κομμένα, τα απωθημένα…Θα παραδοθώ
Ποιος το περίμενε η ζωή, ν’ αρχίσει τα παιχνίδια
Κι όλα τα συναισθήματα, να παραμείνουν ίδια
Μου φτάνει στη ζωή μου, κομμάτι της να σ’ έχω
Στο πλάι μου αν είσαι, τα δύσκολα αντέχω
Παράλογος ο έρωτας, που όλα τ’ ανατρέπει
Και του μυαλού τη λογική, ποτέ δεν επιτρέπει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
