| |
Μισοκαμένα στο συρτάρι, κουρελόχαρτα
άστοχοι θρήνοι, μιας αλήθειας,από ξεφτια
του ανεμου μοιάζουν΄κείνου του θαλασσινού
που κι αν μας ξεχασε...Αφησε την οσμή του
Μπορεί για ενέχυρο να φύλαξε,τις σκέψεις μας
ίσως μας τράταρε με λάγνα αλλά αβύθιστα κοχύλια
Αν τύχει και περάσεις θα τα βρεις,κάτω απ τα φύκια
τα χαλκοπρασινα χωρίς να ψάξεις.
Κι αναρωτιέμαι,αν θυμάμαι,επειδή , έφυγα;
Τι κι αν δεν το ήθελα; Η ζωή μας,κυβερνιέται
τώρα που σπάνια πια τα όστρακα,μαζεύω
ή σήμερα που ο αέρας χτυπάει τα μαξιλάρια;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
