| |
Τη Μούσα προσκαλώ αυτή τη μέρα,
κάτι για κείνη θέλω να δημιουργήσω,
μέσα στις σκέψεις της να περιπλανηθώ,
και έτσι να την συναντήσω.
Κι αυτή με βρίσκει με τραγούδια σπουργιτιών,
με χαϊδεύει απαλά σαν αεράκι,
σαν το παιδί, πιάνει τι σκέψη απ’ το χεράκι,
και πλέκει στίχους με αγάπη και μεράκι.
Γίνετε νότα που τον ήχο συμπληρώνει,
της αρμονίας την πορεία συνοδεύει,
ψάχνει να μάθει, την αλήθεια αναζητά,
καθώς τις λέξεις συναντά, σα να χορεύει.
Τι ατελείωτο που θα ‘ναι αυτό το ποίημα,
μια μελωδία που τη Μούσα συντροφεύω,
κι όποτε θέλω πάντα εδώ τη συναντώ,
αρκεί στα ποιήματα, απλά να τη γυρεύω.
Καλά τα είπε στη γενιά μου ο Μιθριδάτης,
«είναι ερωμένη του», η Μούσα, κάπου γράφει,
κι εγώ το νιώθω, ότι έρωτα γεννά,
το κάθε ποίημα που υπάρχει…
Μία πορεία σε ένα ωραίο μονοπάτι,
κάτω απ’ τον ήλιο σε μια όμορφη Ιθάκη,
εκεί με πήγαινε της τέχνης μου η Μούσα,
κι ερωτευμένος, πάντα την ακολουθούσα.
Δυο πεταλούδες μου δείξε μια κάποια μέρα,
φτιάχνει πολύχρωμα το ασπρόμαυρο τοπίο,
φέρνει την ζέστη στη ψυχή, σα συντροφιά,
χωρίς ποτέ να λέει αντίο.
Πώς να τελειώσει ένα ποίημα για τη Μούσα,
αφού η έμπνευση δε παύει, δε στερεύει,
όσο αυτή με συντροφεύει,
ο ίστρος μέσα μου θεριεύει…
Θα το αφήσω ανοιχτό σα μια ατέλεια,
σα το παράδοξο, «Εξαίρεση κανόνα»…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
