| |
Μη μ' αποπάρεις τη στιγμή
του άδικου θανάτου μου.
Δεν είναι η πίκρα που χρεώθηκα.
Δεν πρόκειται να γίνεις για χατήρι μου,
το μαύρο ρούχο σε πένθος ολοφάνερο,
ωστόσο, ακόμη καλυμένο.
Εγώ στο υποσχέθηκα ότι θα αγωνιστώ,
εγώ ήμουν που σου μίλησα για τον αγώνα των μαζών,
όταν μαζί αντικρύσαμε το δάσος το καμένο.
Και το πεδίο της μάχης με εξευτέλισε
και πέσαμε άδοξα στην τύχη των ομήρων.
Όμως εσύ, μη μ' αποπάρεις.
Μη με ξεχάσεις στην καρδιά
της νίκης των παλαίμαχων.
Δεν είναι λάθος που προσπάθησα.
Δεν πρόκειται ποτέ να σου το πω,
ότι ευχήθηκα στη λίμνη των αιμάτων,
τίποτε ακόμη δεν πήρα πίσω.
Εγώ σου μίλησα σ' άναστρη νύχτα,
εγώ το γνώριζα το μέλλον των αθώων,
όταν σε κάλεσα να δεις τις άκαρπες δυνάμεις.
Και η γκρεμισμένη πόρτα μ' αποξένωσε,
και πήραμε άχαρα του κόσμου τη νέα αλήθεια.
Όμως, εσύ, μη μ' αποπάρεις.....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
