| |
Κάποτε σε σταύρωσαν
Νόμιζαν ότι πέθανες
Αλλά εσύ αναστήθηκες
Στη Γη και στη καρδιά μου
Τα ελάφια σου και τα ποτάμια
Όμορφα και μες τη λάμια
Τα έλατά σου με μαγεύουν
Τ' άνθη σου με σαγηνεύουν
Οι λύκοι σου μ' αρέσουν
Στο χώμα δεν μπορούν
Όλα να χωρέσουν
Γι' αυτό τα ελέγχεις εσύ
Πάρνηθα, μοναδική...
Όσα κι αν σου ρίχνουν μπετά
Εσύ θα τους χτυπάς δυνατά
Με πλημμύρες και σεισμούς
Εκδικείσαι τους μαλθακούς
Καζίνο, κεραίες, αιολικά
Δεν έχουν θέση αυτά
Μέσα στη καρδιά σου
Όταν η δικιά μου σιγήσει
Κάψτε με εκεί. Χωρίς ντροπή.
Να προσέχετ', όμως, το βουνό πολύ!
Η εορτή της ψυχής μου να ηχήσει!
Σε πληγώνουν και σ΄απαξιούν
Βίου της Αττικής φωλιά
Κάποιοι άλλοι σ' αγαπούν
Καμιά δε σε μαυρίζει φωτιά
Μεγάλη εσύ Οζιά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
