| |
Γεια σας αγαπημένοι μου στιχόφιλοι. Ένα βαρύ ζεϊμπέκικο που έγραψα πριν αρκετά χρόνια και μελοποίησα πρόσφατα, αφιερωμένο σε όλους εσάς. Καλή ακρόαση για τους λάτρεις του είδους. Το ερμηνεύει ο Χριστόδουλος
Εδώ υπάρχει η παλιά έκδοση αφιερωμένη σε μια στιχόφιλη που μου το ζήτησε το 2015, επειδή όμως τραγουδήθηκε από άνδρα, έπρεπε να γίνουν κι έγιναν μερικές τροποποιήσεις https://stixoi.info/stixoi.php?info=Poems&act=details&poem_id=241193
ΑΠ’ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΤΩΡΑ ΑΠΕΧΩ
Στο μεσοπέλαγο, σκέψεις κι ελπίδες
θαλασσοδέρνονται, ψυχορραγούν
παλεύουν, πιάνονται, απ’ τις ρυτίδες
πού ‘χει η ψυχούλα μου, να μην πνιγούν.
Ως το μεδούλι μου, κυλά το δάκρυ
για σένα όλα, τάχω υποστεί
μυρίζω θάνατο απ’ άκρη σ’ άκρη
ακροβατώ εγώ σε μια κλωστή.
Σε υπόγεια ζω του δειλινού
Στις λάσπες του Αυγερινού
Τον ήλιο προσπαθώ να σβήσω
Από καιρό
Τραβώ ανάσες για να ζήσω
Μα δεν μπορώ.
Απ’ το κουφάρι μου, φτιάχνω φεγγάρια
μέσ’ απ’ το βούρκο μου, τον ουρανό
πάνω στις μνήμες μου, σκαλίζω χνάρια
στήνω λιμάνια σε ωκεανό.
Μαχαίρι σήκωσα, τα δόντια τρίζω
βάσανα τέλος πια, δεν τα μπορώ
μόνο την τύχη μου, αυτήνε βρίζω
έλα ρε θάνατε, σε καρτερώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
