Xristina
17-09-2006 @ 05:51 | ::cry.:: ::cry.:: ::cry.::
Καλημέρα. . | |
~ Εφυγα ~
17-09-2006 @ 05:55 | Κι ο δικός μου νωρίς έφυγε..... ::cry.:: | |
MARGARITA
17-09-2006 @ 05:56 | Οφηλία το έχω πει πολλές φορές...ότι λατρεύουμε ποτέ του δεν χάνεται...δεν φεύγει...δεν πεθαίνει...είναι σιμά μας....να είσαι πάντα καλά κορίτσι μου με συγκίνησες..... | |
ofilia
17-09-2006 @ 06:00 | ηταν μια αναγκη να εκφρασω ολο αυτο τον πονο που κρατάω μεσα μου τόσα χρονια τωρα Μαργαρίτα για μένα ο Πατερας μου δεν εφυγε ποτέ...μα παντα τον ψαχνω... | |
χρήστος
17-09-2006 @ 06:08 | βαριά συναισθήματα... να είσαι καλά | |
TAS
17-09-2006 @ 06:19 | Γι αυτό και εγώ το αποφεύγω
έχω μια κόρη πίσω μου λατρεμμένη
Οφηλία μου αγγίζω τα μαλλάκια σου... | |
~ Εφυγα ~
17-09-2006 @ 06:19 | Πριν φύγει όμως.... μου είπε ότι δεν φεύγει κι ότι είναι εδώ και θα ζει για πάντα.... Μου το έδειξε περνώντας μπροστά από τις φλόγες των κεριών και δίπλα από το νεκρό του υλικό σώμα.... Ίσως φανεί απίστευτο αλλά η αλήθεια είναι αυτή. Του ζήτησα να μου πει αν είναι εδώ και μου το είπε... Του ζήτησα να μου δείξει με ένα τρόπο ότι δεν έχει "πεθάνει" κι εκείνος πέρασε σαν αεράκι δίπλα από τις φλόγες και μου έκανε σαφές ότι υπάρχει ζωή μετά την αλλαγή από την ύλη στο αιθερικό σώμα....
ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ και δεν φύσουσε αέρας για να κουνηθούν οι φλόγες...
ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ και ήμουν μόνη καθισμένη ακριβώς απέναντι με κλειστά μάτια καθώς του μιλούσα με το νου και του ζητούσα να μου δείξει ότι είναι εκεί....
ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ καθώς άνοιξα τα μάτια μου και είδα τις φλόγες να πηγαίνουν προς μια κατεύθυνση όλες μαζί όπως θα έκαναν αν περνούσα εγώ από μπροστά τους και άφηνα τον αέρα μου να τις κουνήσει.
ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Γι' αυτό χαμογελάω με το θάνατο, γι' αυτό χαμογελάω από τότε. | |
vas
17-09-2006 @ 06:23 | Σέβομαι τον πόνο σου Οφηλία αλλά οφείλω να πω
ότι η μεταφορά του σ' ένα καλλιτεχνικό
δημιούργημα πατάει πάνω στον εύκολο
δρόμο της αναμενόμενης συγκίνησης που
προκαλεί ο χαμός ενός κοντινού ανθρώπου... | |
ΑΙΟΛΟΣ
17-09-2006 @ 06:34 | Οφιλία γλυκιά καλή μου φίλη…
Το ποίημα σου εξαίρετο…
Θα συμφωνήσω με τη Μαργαρίτα πως ότι λατρεύουμε δεν χάνεται και τριγυρνά σιμά μας…
Είσαι όμορφος άνθρωπος…
Αμόλευτος…
Ψυχή λουλούδι…
Σε χαιρετώ και σ΄ αγαπώ Οφιλία…
Ο-Φιλία… ::smile.:: | |
« Ακρόνειρο »
17-09-2006 @ 07:09 | "για μένα ο Πατερας μου δεν εφυγε ποτέ...μα παντα τον ψαχνω... "
Εγώ,αυτό θα κρατήσω.
| |
Άθη Λ.
17-09-2006 @ 08:01 | Αναστασία μου, όσο είναι κάποιος μέσα στην καρδιά μας και στην ψυχή μας, πάντοτε είναι δίπλα μας, και μας φυλάει έστω σαν σκέψη στη ζωή...
σε κατανοώ, και άλλο τόσο δύσκολο είναι ξέρεις όταν υπάρχει η ένοια Πατέρας, υπάρχει σαν μορφή, ζει, μα και πάλι τον ψάχνουμε... γιατί ποτέ δεν ήταν δίπλα μας... να είσαι καλά να τον θυμάσαι.... την αγάπη μου | |
agrampeli
17-09-2006 @ 08:40 | Οφιλια επιδή και γώ έχασα τούς γονείς μου σε νιώθω νάσε καλά να τον θυμάσε ::smile.:: | |
-Nikos-
17-09-2006 @ 09:53 | βαθιά συναισθηματικό και γλυκά όμορφο.
συμφωνώ με vas, αλλά αφου πρόκειται βίωμα το ποίημα αποκτά μία ξεχωριστή δύναμη.
καθε στίχος , μία εικόνα-έννοια.
με Μαργαρίτα
μέ Αίολο.
::smile.:: | |
xazoula
17-09-2006 @ 10:00 | κάποιες φορές οι άνθρωποι φέυγουν νωρίς...και ξαφνικά....
κράτα τον για πάντα στην καρδιά σου.... | |
axilleas05
17-09-2006 @ 10:20 | Ο ενας και μοναδικος τροπος για να μην χασεις ποτε καποιον ειναι να τον εχεις παντα στη καρδια σου....
Και οι γονεις μας, εκει θα ειναι για παντα..... | |
Goldy
17-09-2006 @ 13:22 | Ένα γλυκό φιλάκι από μένα...
Να΄σαι καλά Αναστασία μου... ::smile.:: | |
guesswho
18-09-2006 @ 03:37 | με Ακρόνειρο... | |
ΚαΤερίνη
18-09-2006 @ 07:45 | Σε νοιώθω απόλυτα Αναστασία……. | |
 |
