| |
LANDLUBBER (Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2022)
Εγώ τα βρήκα τελικά με τον καιρό,
έκλαψα, πόνεσα, χτυπήθηκα στο γόνα’,
εκεί που σφάζω κάθε στίχο κοφτερό,
τον χρόνο γδέρνοντας, με δόντι του μουσώνα …
Για να πετάξω πέρα απ’ τα θολά νερά,
να φτάσω ως τ’ άστρο που φωτίζει εις την μαρίνα,
στου γλάρου πάνω ακροβατώντας τα φτερά,
ρεσάλτο κάνοντας στ’ αγριεμένο κύμα …
Μπορεί να μ’ έχουν οι καημοί για στεριανό,
ζάλη σε κάθε μπάρκο πάντοτε με πιάνει,
στα ρέλια πάνω από-κρεμιέμαι και ξερνώ,
μέχρι να δέσει το καράβι στο λιμάνι …
Παρ’ όλα ταύτα η στεριά δεν με χωρά,
γιατί συνήθισα του στόκολου την κάπνα,
ακολουθώντας την γοργόνα, στα νερά,
που πλατσουρίζοντας γυμνή, δεν βγάζει άχνα …
Τ’ όνειρο, κάνει επισκευή σ’ ένα σκαρί,
π’ αγκυροβόλησε στον ξεχασμένο μόλο,
μα η ψυχή μου δεν αντέχει, δεν μπορεί,
να μείνει εκεί, με τον παροπλισμένο στόλο …
Του καραβιού, λιμάρει η σκέψη, τα σκοινιά,
την καντηλίτσα απ’ τον βρεγμένο κάβο λύνει,
ανοίγει πέρα απ’ τη μικρή στεριά, πανιά,
και ταξιδεύει ως την απεραντοσύνη …
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
