| |
Κάποτε λάτρεψα ήλιο ατσάλινο για χίλια χρόνια,
γίνονταν κόκκινα φύλλα και μάρμαρα, θρήνος καυτός,
ρίγη που γέννησαν λάμψεις επτάλοφες, μέθη αιώνια,
γλώσσα που πέταξε με χρυσοπούπουλα, άτεγκτο φως
Ύστερα χάραξε μέλανας, άνυδρος, θύτης ανθέων,
έσταξε σίδερο, κλείδωσε τ' άρωμα, ήπιε φωτιές,
στίγματα γύρισαν δόντια του δέρατος, άψυχα πλέον,
τρίμματα κάρβουνο σ' ένα βασίλεμα, άδειες ψυχές
Σήμερα χάνομαι, λίγο κι ολότελα, μέσα στ' αδράχτι,
δίχως ποικίλματα, άρπες φθορίζουσες, μόνο κραυγή,
βγάζω στο διάβα μου, νύχτες αυτόφωτες, δόρατος άχτι,
παίρνω στα χέρια μου, κι όλο ζυγιάζομαι, μιαν αστραπή...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
