| |
δεν μπορεις να καταδικαζεις διχως να ξερεις.
προηγειται το να συνειδητοποιεις.
ο ενεστωτας διχως τελος.
για να to καταλαβεις
θελει να το βιωνεις.
η ενσυναισθηση δεν εχει χρονο.
ο χρονος που λεγεται ζωη περιορισμενος
μα ειναι, αρκετος για να αντιληφθεις.
την περιπλανηση της μεσα σου.
εσενα απο κυτταρο σε κυτταρο
να την νιωθεις, απο το πουθενα;
πατωκορφα.
και να μην μπορεις
και να μην αντεχεις αλλιως.
την ολοκληρωση ξανα και ξανα
μιας μερας ακομη.
βλεπεις, καποιοι
μπορει να πηγαινουν μονο με πουτανες,
λενε.
γιατι μπορει να ειναι πολυ αρρωστοι
και τρεμουν τα φυλλοκαρδια τους,
μη και σπειρουν κανενα τερας πισω τους.
το αξεπεραστο, αξιοθαυμαστο, αξιολατρευτο
ειναι παρα την σαπιλα μεσα τους,
το πως ειναι ολοζωντανοι, ως την υστατη πνοη τους.
οι ανθρωποι που αντιλαμβανονται
το πως δεν υπαρχει η ζωη,
αγαπουν σαν παιδια, αγαπουν σαν ζωα.
περα απο το απειρο, περα απο τον χρονο.
εγκλημα δεν υπαρχει, τιμωρια.
παρα μονο η ψυχη, το σωμα.
που του μαθαινει πως να την αφηνει,
ελευθερη και πως αυτο υπευθυνο, γι αυτην.
οπως η μανα, μαθαινει την βιωση
στο σπλαχνο της, να επιβιωνει ζωντανο...
μαθαινει οσο ζει, απο αυτο. ο ερωτας
ειναι πολυσχιδης, ενας.
και ολον αυτο το τωρα...
δεν θα το ξανα κοιταξω/πειραξω
μονο για να το διορθωσω
μονο για να αρεσω.
καποιοι το λεν απυθμενη αποδοχη..
ατελως,
μαθαινουν να αγκαλιαζουν απαλα.
να ξεσφιγγουν τις θηλιες...
και το Εγω μονο να μενει
ενα ονομα, που τυχαια δεν θυμαται
ποτε πρωτοβγηκε απο τον δρομο.
μονο βλεπει οτι επιστρεφει
μονο για να βγαινει απο τον δρομο..
κι οπως καταλαβαινει πως γι αυτο ειναι
...οπως η ψυχη στο σωμα...
το ποτε κι απο ποτε δεν χρειαζεται να θυμηθει.
το ευχαριστω στον δρομο αρκει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
