| |
Δεν ξέρω τί να γράψω τώρα πια
Οι λέξεις λες και κόλλησαν στο στόμα
Ακόμη δυο παιδιά είναι νεκρά
Τα βλέπουν οι μανάδες τους στο χώμα...
Δεν ξέρω τί να πω για τη ζωή
Μας κλέβουν την ελπίδα απ' τα χέρια
Γρανάζια στη δική τους μηχανή
Και πάνω απ' το κεφάλι μας μαχαίρια...
Δεν ξέρω πού να ψάξω τη χαρά
Μας κλείνουν τα παράθυρα στο μέλλον
Μα ζούμε μοναχά μία φορά
Και ύστερα.. στη χώρα των αγγέλων...
Και πώς να προφυλάξεις τα παιδιά ;
Χαμόγελο της θλίψης τους χαρίζεις
Σου λένε να μη βγάζεις τσιμουδιά
Να σκύβεις το κεφάλι σαν βαδίζεις...
Λες κι έσπειραν σκληρά ναρκωτικά
Σ' ολάκαιρη τη χώρα απ' άκρη σ' άκρη
Δεχόμαστε σχεδόν ηδονικά
Τη βία τους, το αίμα και το δάκρυ...
Αν άνθρωποι λεγόμαστε λοιπόν
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ! Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ !
Η χούντα δεν περνάει με ντεπόν
Κι ας νιώθετε για λίγο βολεμένοι...
Σκεφτείτε τα δικά σας τα παιδιά
Σαν κείνα που τα γάζωσαν οι σφαίρες
Το αίμα έχει ίδια μυρωδιά
Για όλου του πλανήτη τις μητέρες...
4-11-2013
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
