stixoi.info: Ο Τοίχος

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	132741 Τραγούδια, 271229 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Ο Τοίχος

Κάπως έτσι συναντιόμαστε τις νύχτες ,μαζεμένοι σ' ένα ακόμα οικογενειακό τραπέζι, για να τσουγκρισουμε το ποτήρι της παραδοξοτητάς μας

Τρέχω πάλι σφαίρα στη μεγάλη κατηφόρα
στου χρόνου κάνω κούνια την μεγάλη την εώρα
είμαι του μυαλού ταξιδευτής
από τη Σταγείρων στρίβω προς στη Βερναρδάκη
και ψωνίζω φρέσκο απ' τον φούρνο του Κυρ Τάκη
κι ένα Panini για τη συλλογή

Κάνω μία στάση από την ανηφορίτη
είδα στου Αρμούτη και την φίλη μου την Τίτη
παίρνω εφημερίδα από του Θύμιου το στενό
ξαφνικά βλέπω μπροστά μου τη γλυκιά τη Γεωργία
και το άρωμά της είναι Θεία κοινωνία
θέλω να της πω " σε αγαπώ "

πέρασαν οι μέρες πάλι ήρθε το Σαββάτο
έχω κανονίσει με τον φίλο μου το Στράτο
μία πρόβα εντελώς πειρατική
θα κοιτάξω πρώτα να περάσω απ' τον Δημήτρη
να πιούμε ένα ποτάκι να τα πούμε με τη Νίκη
και να φύγουμε όλοι μαζί

μου είπε πως θα έρθει και ο κολλητός ο Σάκης
για κανένα ακόρντο και της ώρας της φευγάτης
ίσως πριν τις τρεις για να μας βρει
τη Δευτέρα θ' αντιγράψω απ' τον φίλο μου το Γιάννη
όλα τα όνειρά του που μου μοιάζουνε πλεκτάνη
μας χώρισε η ζωή από νωρίς

Για ποδοσφαιράκι φεύγω πάλι με τον Πάνο
πίσω απ' τη λεωφόρο έχω κάνει αεροπλάνο
το Kick Off με την Αργεντινή

Τι σου είναι το μυαλό
ελεύθερο είναι σαν πουλί
κι από σύρμα σ' άλλο φράχτη ταξιδεύει
στο παράθυρο τροφή
η δική του επιλογή
κι εμείς πάντα ένα ψίχουλο στο χάρτη
τι σου είναι η ψυχή
πόλη μέσα στη βουή
ουρανός που για ένα δάκρυ κάνει πάρτι

Βρίσκομαι σε μέρες γιορτινές με τον Πατέρα
στο μοναστηράκι πάλι είμαστε παρέα
ψάχνω δίσκους από το σωρό
στον έκτο του Μινιόν πάλι χαζεύουμε μπομπίνες
και στον τρίτο όροφο μεγάλες λιμουζίνες
πόσο μου λείπει δεν προλαβαίνω να του πω

χάνεται η σκηνή και είμαι στο παλιό μου σπίτι
που η μάνα μου πάντα φωνάζει απ' τον φεγγίτη
και ετοιμάζει τώρα φαγητό
Ο Θείος πάλι παίζει νέα τραγούδια στο μπουζούκι
και τον διαβολάκο για το βράδυ στο κουτούκι
κι όλα μοιάζουνε ανατολή

Ξάφνου έτσι σβήνει η γειτονιά απ' το τοπίο
μένω πάλι μόνος κι είμαι άδειο πια δοχείο
και η Δέσποινα μου τραγουδά
είναι όμως τόσο πάλι απόμακρος ο ήχος
που ακούω μέσα από το ίντερνετ κι ο τοίχος
είναι πιο ψηλός κι απ' τη στιγμή

www.facebook.com/eliaspolitis


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 4 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Συλλογή Χρονογραφιες Κατηγορίες Γεγονότα - Ιστορία - Μυθολογία,Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Ελεύθερος στίχος - Ποίηση

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Τα σύνορα του μυαλού αλλάζουν κάθε τόσο πατρίδες , διάλεξε μια και ζήσε, είναι η δική σου γη...

malkon64 08-03-2022 @ 18:24	και το άρωμά της είναι Θεία κοινωνία θέλω να της πω " σε αγαπώ " ......Ωραιότατο .......! ::yes.:: ::theos.::
Νταλαρομπασης 08-03-2022 @ 19:44	::up.:: ::up.:: ::theos.::
Κων/νος Ντζ 08-03-2022 @ 22:54	::yes.:: ::yes.:: ::yes.::
-Ειρήνη- 09-03-2022 @ 15:02	Πολύ ωραίο... αναμνήσεις ζωής... θλιβερό το τέλος με τη μοναξιά που δεν απαλύνεται με τίποτα... και η αίσθηση της ασφυξίας- ποιος αντέχει να ζει μέσα από τον τοίχο;

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο