| |
Πέσαμε στην μάχη
σώμα με σώμα,
εσύ κρυμμένος πίσω από
την ασπίδα σου
κι εγώ με τα βέλη
να προεξέχουν στο κορμί μου,
απείρα, όσα τα χρόνια
που πέρασα μαζί σου.
Ψηλάφιζα σε άδειους ουρανούς να βρω
το νόημα στα μεγάλα αμαρτήματα του κόσμου,
μα οι θεοί ήταν απόντες,
μάταιος κόπος.
μόνο έσενα γνώριζα..
την θέρμη του χαμόγελού σου..
την δροσιά της σκιάς σου...
Σύρθηκα μέχρι τις όχθες της λήθης,
να ξεπλύνω την ύπαρξη μου από την μυρωδιά σου.
όμως έμειναν μερικές πικρές σταγόνες δηλητήριο.
Αιμορραγώ μνήμες ζωής και προδοσίας,
γεύση ενός φιλιού που δεν μπόρεσε να παρασύρει ο χρόνος.
Ακολουθώ τις ένοχες σιωπές,
φονιάδες της αλήθειας,κρυμμένες
στα ναυαγισμένα κουφάρια των ονείρων.
Σ'αγάπησα, αλήθεια.
Μα πιο πολύ αγάπησα και πεθύμησα
εκείνους τους χαρταετούς που ξέφυγαν από τα σκοινιά τους
και ελεύθεροι χαράξαν την τροχιά τους,
και ας χάθηκαν.
Αδιάφορη η αιωνιότητα στην ύπαρξη μας
μικρέ μου πρίγκπα,
το έρεβος με άλικα χείλη χαμογελάει
μπήγοντας μαχαίρια στα σπλάχτα της ελπίδας.
Μόνο η μελαγχολία μου πια απολαμβάνει μία κατά συνθήκη ελευθερία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
