| |
Σβήσαν τ` άστρα και νυχτώνει
πάρε με μια αγκαλιά,
και μην πεις πως το σεντόνι
πάλιωσε απ` τα φιλιά.
Πάλιωσε απ` την αγάπη
πάλιωσε απ` το καημό
σαν εφεύγανε τα πάθη,
τρένο μόνο, στο σταθμό.
Πάλιωσε από το χρόνο
μια μοιραία φθορά,
ας μην ήταν πότε μόνο,
πάλιωσε και δεν μιλά.
Το σεντόνι της γιορτής
πόσες έζησε χαρές,
το σεντόνι της σιωπής
με μπαλώματα του χθες.
Το δικό σου, το δικό μου
σαν σιωπήσαν τα πουλιά
κι` έμεινε το πρόσωπο σου,
γνώριμο απ` τα φιλιά.
Που παλιώσαν με το χρόνο
σε μελαγχολίας ρίμα,
κι` όλο γράφω, σε χρεώνω,
πόσο δυνατό το νήμα.
Σβήσαν τ` άστρα, μη μιλάς
έλα ξάπλωσε εδώ,
γέρμα είναι, μη ρωτάς
συνήθεια, δεύτερο παλτό.
Να` χεις στις μπόρες της ζωής
σαν σου μιλά ο καθρέφτης,
γύρισε πίσω, μην σκεφτείς
έρωτας, ήτανε ο κλέφτης.
Πήρε μαζί τα γιασεμιά
τα κόκκινα τα κρίνα
κι` έμεινε η ανασαιμιά
στα καλοκαίρια!! εκείνα.
Μην κλάψεις, μόνο χαμογέλα
έχει ιστορία το σεντόνι,
μην κλάψεις, έλα γέλα
το γέρμα που ζυγώνει.
Δεν έμεινε χωρίς κλαδιά
θαύματα κάνει η αγάπη,
άκου πως παίζουν τα βιολιά
στο λόφο!! την ενάτη.
3-4-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
