| |
Είμαι ερημίτης υποταγμένος στους βαθύτερους νόμους της ζωής, υπάρχει μίσος εκεί έξω βρίσκεται στις καρδιές των ανθρώπων, εγώ απεναντίας είμαι μειλίχιος ενόψει της προοπτικής του τέλους , διακατέχομαι από ανιδιοτελή ισχυρή κι ανίκητη αγάπη , ευδιάκριτη στα πρόσωπα των ανθρώπων κάνει δυνατά τ' αδύνατα ανθρώπινα μεγέθη ,νικά τους φόβους ,ακόμη κι αυτόν το θάνατο ,με περιμένουν κι άλλες νύχτες κι άλλοι άνεμοι που γλιστρούν πάνω στα στάχυα της πλαγιάς κι άλλες θαλασσινές αύρες , με περιμένει ο κόσμος των πραγμάτων των αισθήσεων των παραισθήσεων πληθώρα αδιάβαστων βιβλίων, που δε πρόλαβα να διαβάσω , ακόμη μου λέτε να περιμένω μη χάσω την προσμονή και τη πίστη στο Θεό ,πως να την χάσω όταν ποτέ μου δεν την κατάκτησα! έτσι αποφεύγω τον κίνδυνο να μη χαθώ από Αυτόν , όλοι μιλούν κανένας δε μ' έκανε σοφό δεν έχω αυτιά για κανένα , η δική μου σοφία είναι η σιωπή ,μου ανήκει,ποτέ δεν έδωσα σημασία στης ζωής τ' ασήμαντα κι όμως το λάθος μου είναι μεγάλο ποιος είμαι εγώ να κάνω σχέδια για το μέλλον όταν αγνοώ το παρελθόν, κι αν η σημερινή μου μέρα είναι η τελευταία; το πάθος μου για τη ζωή ; μεγάλος ο πόθος μου γι αυτή μεγάλος κι όμως το αντικείμενο του πόθου με αγνοεί, ποιος θα μου μάθει να ξεπεράσω τη λαθεμένη προσμονή; στης ζωής μου τα χαλάσματα,βρήκα φωτεινά περάσματα την υστεροφημία μου πάσχισα να σώσω ματαιόδοξα εγωκεντρικά γιατί της ζωής το μαύρο δε διορθώνεται , σαν δάδα καίγεται,η έρημη καρδιά μου κοντά της θέλω να βρεθώ,μετά την απόρριψη, ο μόνος φίλος μου είναι οι θλιβερές αναμνήσεις ,η θλίψη της ψυχής μου ωκεανός χωρίς ακτές, ορίζοντας δεν υπάρχει πουθενά,γλαροπούλια πουθενά μονάχα μοναξιά της θλιμμένης ψυχής , το μπλε του ωκεανού οφθαλμαπάτη, αίμα είναι ,αλίμονο σ' αυτόν που θα βρεθεί στην αγκάλη του , ήσουν νέα κι όμορφη ,όμορφη σαν νέα σελήνη,ήσουν ο πρωινός Ήλιος οι ζεστές αχτίνες σου μου ζέσταιναν την ψυχή,τα σύννεφα δεν κάλυψαν το φως σου ήσουν τ' αστέρι που έπεσα πάνω του κι έγινα πιο φωτεινός ήσουν γέλιο κι είμαι δάκρυ ήσουν άνθος της ερήμου, κίτρινο ,μπλε και κόκκινο ,σταγόνα που με πότιζες τις νύχτες ο χειμώνας της ψυχής μου είναι πολύ βαρύς , αν ήσουν άνοιξη θα σε περίμενα , αν ήσουν νύχτα θα περίμενα το ξημέρωμα ανερμήνευτα σκοτάδια ,τα άδυτα της ψυχής προσμένουν την αυγή ,ο νους στην πρώτη φέξη θα μου γιάνει τη ψυχή. με της θάλασσας την αύρα ,περνούν οι μέρες σαν να ζω μέσα σε όνειρο θαρρείς πως ποτέ δεν ήμουν μέρος της δε σε ξεχνώ , όσοι αιώνες κι αν περάσουν ακόμη και την ώρα της κρίσης δε θα σ' αρνηθώ.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
