| |
Ήταν μια μέρα σαν κι αυτή
Θολή, μουντή και θλιβερή
Που στην ζωή μου γύρισα άξαφνα σελίδα
Πήρα τη στράτα απ’ την αρχή
Για κει που δίψαγε η ψυχή
Απ’ το λαβύρινθο του στάσιμου νου βγήκα…
Με τα παπούτσια τα παλιά
Γύρισα κάθε γειτονιά
Χαρά και δάκρυ στο δισάκι να μαζέψω
Κι ύστερα πήρα το χαρτί
Με μία κίνηση γοργή
Μέσα στις λέξεις σαν παιδί πάλι να παίξω…
Αλλά δεν γνώριζα σταλιά
Κάθε μια λέξη πώς πονά
Σάρκας κομμάτι που ξερίζωσα με βία
Στη σκοτεινή μου τη φωλιά
Με δίχως χάδια και φιλιά
Σκορπώ μελάνι στα χαρτιά μου με μανία…
Είναι μια λύτρωση ψυχής
Όταν μπορείς κάτι να πεις
Για τα ανθρώπινα τα πάθη και τα ήθη
Απ’ το καβούκι σου να βγεις
Κανένα να μην φοβηθείς
Να ανασύρεις τις πληγές σου απ’ τη λήθη…
Πάντα πονάνε οι ψυχές
Όταν μιλάνε για το χτες
Το κάθε σήμερα βουνό που ανεβαίνουν
Λιθόστρωτες οι διαδρομές
Με εχθρικές επιδρομές
Που έρχονται εκεί που δεν το περιμένουν…
Μα σαν αγγίξεις την κορφή
Το βλέμμα θα ξεκουραστεί
Και η καρδιά με οξυγόνο θα γεμίσει
Αυτό αξίζει στη ζωή
Μία πολύτιμη στιγμή
Αίμα να δώσει στο χαμόγελο ν’ ανθίσει…
20-10-2015
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
