| |
Πήραμε αγάπης δρόμο
να κελαιδούνε τα πουλιά
κι` είχαμε δάκρυ ποταμό,
θολά χίλια φεγγάρια
είχαμε χέρια αδειανά,
σαν έπεφτε η βροχή
σαν έριχνε χαλάζι,
πατούσαμε στις λάσπες,
λέγοντας, δεν πειράζει.
Λύκοι ουρλιάζαν από εδώ
και λέγαν τα φεγγάρια,
στο λειψό κομμάτι το ψωμί
στη κούκλα που είχαν οι άλλοι,
σ` εκείνο το κόκκινο στυλό,
το λιθαράκι, κούνια.
Μεγαλώσαμε θαρρώ,
ξερά, δυο κλαράκια της ροδιάς,
στόλισμα.
Στο μέρος της καρδιάς.
Κλωτσήσαμε τη πέτρα,
την κάναμε μαξιλάρι,
μήτε χορτάσαμε ποτέ,
της μάνας μας το γάλα,
μήτε ένα χάδι, ένα φιλί.
Όλοι, λέγαν θα διαλυθεί,
η χωματένια μας η σκάλα.
Μάθαμε μες στις γκορτσιές
μάθαμε στα πουρνάρια,
στις μάντρες και τους φράχτες.
Κει, που ήταν οι άνθρωποι καλοί...
σαν δεν μίλαγε η μάνα!!
Δώσαμε μια κλωτσιά στο σάπιο τους,
να` χει η πορεία γερά πλάνα.
Δεν δειλιάσαμε ποτέ
κι` ας ξύριζε τ` αγιάζι
ήταν δανεικό το ψωμί,
κι` η λύπη τους περίσσια,
ναι, ήταν άνθρωποι σπλαχνικοί
με ελεημοσύνης λόγο!!
Δώσαμε μια κλωτσιά
στα κόκκινα στουρνάρια,
είδαμε την μυγδαλιά
που` χε το ροζ φουστάνι,
δώσαμε μια κλωτσιά.
Και βγήκαμε σεργιάνι.
27-4-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
