| |
Αγαπητή μου Δεσποινίς
των άτεγκτων ρημάτων
κάποιας κενών σημάτων
νυκτιάς εαρινής,
το τείχος που θ' ανυψωθεί
γύρω απ' το παραμύθι
θα το ριζώσει η λήθη
και δεν θα γκρεμιστεί.
Είναι φωτιάς αναλαμπή
σε παγωμένα χείλη
που τρέμει για να στείλει
μι' αχτίδα σου θαμπή.
Είναι κριτής και δικαστής
του νου, ψυχών, σωμάτων,
ενόχων και θυμάτων
στα δίχτυα του αν πιαστείς.
Είν' η σιωπή μεσ' στη σιγή
του άναστρου απείρου,
βουβή κραυγή στ' ονείρου
την άδοξη φυγή.
Και θ' απομείνει ένας λυγμός,
ξερόκλαδα κομμένα
κι άστρα ερειπωμένα
ασέληνης νυκτός.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
