| |
Είχες του φθινοπώρου φύλλα
πάνω στα λυτά μαλλιά
τρέμουλο ήταν, ανατριχίλα
τα μελωμένα μας φιλιά.
Στις πευκοβελόνες στρώμα
σαν γιόρταζε όλη η πλάση
στο κόκκινο γλυκό σου στόμα
που ήταν ολόγλυκο κεράσι.
Φιλί, φιλί, ζεστό το χάδι
ο ήλιος μέγας θεατής,
του πόθου το υφάδι
κάποτε, κάπου μιας γιορτής.
Ένα κυκλαμινάκι στα αυτιά
να` χει ροδίσει η μέρα,
του έρωτα η σαιτιά
που είχε σφραγίδα, βέρα.
Άρωμα νοτισμένων κορμιών
στης γύμνιας το μεθύσι,
μια θύμηση στο δι` ευχών
είχαμε τόσο πολύ αγαπήσει.
Χρυσοκίτρινο θεού κρεβάτι
μια πεμπτουσία στη μνήμη,
σκόρπια η ζωή φευγάτη
παραπονιάρικο ένα ταξίμι.
Παραπονιάρικο! μην κλαις
έχει κυκλάμινα η πλάση,
έχει και κάτι στιγμές
που ζούμε, για να γράφει.
Του φθινοπώρου φύλλα
μιας ηδονής ιχνογραφία,
σώπασε. Ψυχή μου μίλα,
γράψε άλλη μια ιστορία.
27-5-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
