| |
Εκείνη την εποχή ξεκίνησα και την επανάσταση μου στο σπίτι! Μέχρι που κάποια στιγμή έπιασα δουλειά σε μία ψαροταβέρνα και πήρα τα πρώτα μου λεφτά κ αγόρασα ένα κινητό (το πρώτο μου κινητό που αγόρασα με τα δικά μου λεφτά!)
Έβαλα κάρτα και άρχισα να σου στέλνω μηνύματα, μη πληρώνουμε μία περιουσία στο σταθερό τηλέφωνο! Οχι πονηρά, να το ξεκαθαρίσω αυτό! Θυμάμαι ακόμα και τα μηνύματα που ανταλλάξαμε! Ακριβός! Ακόμα και την τελεία που έβαζα και έβαζες!
“Γεια!”
“Γεια! Ποίος είναι;”
“Μάντεψε!”
“Ποίος είναι;”
“Ε μάντεψε σου είπα! Με ξέρεις πάντως για να σου στέλνω μηνύματα!”
“Αν δε μου πεις μη ξανά στείλεις!”
“Έλα ρε ο Αντώνης είμαι!”
“..............”
“Θα απαντήσεις!”
“Μη με ξανά ενοχλήσεις!”
Αυτή να ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε, προσπάθησα να σου μιλήσω, να σε πάρω τηλέφωνο, να σου πω οτι έκανα πλάκα! Αλλά μου το έκλεινες το τηλέφωνο! Προσπάθησα πολλές φορές, αλλά καμία απάντηση! Απλά δε ξανά απάντησες! Απλά με διέγραψες με ένα Χ! ίσως να ήταν η πρώτη φορά που πόνεσα τόσο πολύ που με σημάδεψες βαθιά στην καρδιά! Αυτή θα είναι μία πληγή που δε θα γιατρευτεί ποτέ!!!
Από τότε κάθομαι σε μία γωνία και κρυφοκοιτάζω την ζωή σου! Ανέβηκες πολύ ψηλά και είσαι ένα θύμα της πολυγλωσσίας, ακολούθησες το όνειρο σου και χαίρομαι για εσένα!
Υ.Σ:
Μάζεψα το όμορφο μπλε βελούδο πέπλο σε σκούρο χρώμα που έστρωσα, έσβησα το τελευταίο τσιγάρο και ξανά μπαίνω στο καβούκι μου! Δε θα ξανά μιλήσω ποτέ για εσένα! Θα μείνεις μεσα μου σαν μία γλυκόπικρη ανάμνηση!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
