| |
Κοιτώ γύρω, απλώθηκε νύχτα
Και δίχως καληνύχτα
Οι άνθρωποι κοιμούνται
Η μοναξιά αγριεύει σαν θηρίο
Μα το δικό της το αστείο
Δεν έχει πλάκα πια
Άνθρωποι μόνοι
Αγέλαστοι, σκεπτικοί
Το βράδυ τους σκοτώνει
Μα τους ζωντανεύει το πρωί
Και εγώ με εκείνους μοιάζω
Όμως δεν αλλάζω
Τ' όνομά σου θα λέω και όπου βγει
Γι' αυτό και σε φωνάζω
Κάθε που τρομάζω
Στον ύπνο μου τα βράδια
Να' ρθείς για μια στιγμή
Να πάρω αναπνοή
Άνθρωποι μόνοι
Με χαμηλό το βλέμμα
Τι τους σκοτώνει
Η αγάπη ή το ψέμα;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
