| |
| | Πέτρα που κυλάει |  | | | Καλό απόγευμα σε όλες και σε όλους. Αφιερωμενο εξαιρετικά στο μέλος εκείνο που έκρινε ότι μια πέτρα που κυλάει αξίζει κάποιους λίγους στίχους... | | |
Μη ρωτάς αν νόρνας χέρι, μες στου ριζικού ξαθέρι,
σαν με βάφτισε, με πήρε μυστικά, και μου 'πε, γείρε
όπ' ονείρατων ασκέρι, κι όπου του σεβντά λημέρι,
παντοχές μονάχα σπείρε, κι αν σ’ ανεμιστούνε, σύρε...
Εγώ ‘μαι πέτρα που κυλάει
και μελλικό που κουβαλάει,
κι αν το ξεκρίνεις, τι φελάει,
στη μοίρα ποιός ενάντια πάει;…
Μη ρωτάς, ροδογελούσα, για τ' αθατερά μου λούσα,
κλώστρες όταν συναχτήκαν, στο μπεσίκι μου, σκιαχτήκαν,
πως θα μ’ ακριβοπουλούσα, παντζεχρένια αν φορούσα,
σε νυχτέρι εργαστήκαν, τσακιρή φοριά σκεφτήκαν…
Εγώ ‘μαι πέτρα που κυλάει
κι αμαλαγιά δεν την κολλάει,
κι αν μ’ αποχτήσεις, τι φελάει,
τριγύρω μου χλόη δε βλογάει…
Μη ρωτάς, καμαροφρύδα, πόσα πέρασα, τι είδα,
αν μ’ αργάλεψε ποδάρι, αν με λάβωσε λισγάρι,
αν με άγγιξε σκαλίδα, αν με πλήγιασε αρίδα,
σβιντιγόνας το λιθάρι ή φαρέτι ή σμιλάρι...
Εγώ 'μαι πέτρα που κυλάει,
γδαρσιματιές που κουβαλάει,
κι αν τες αγγίξεις, τι φελάει,
δε θα βρεις μια, να μην πονάει…
Μη ρωτάς αν θα μπορέσεις, του μυαλού μου, τις αιρέσεις,
που σε σέρτική μου ζήση, έχουν κει κατακαθίσει,
κάποτες να συμπονέσεις, κι ίσως να τις συγχωρέσεις,
δίχως δόγμα σου να σβήσει, όσα πείρα έχει χτίσει…
Εγώ 'μαι πέτρα που κυλάει,
και τις συντόμες π' αγαπάει,
κι αν τις αλλάξεις, τι φελάει,
καινούργιες θα βρει, να γλιστράει…
Μη ρωτάς αγερικό μου, για λυγμό σιβυλλικό μου,
σαν σ' ακούω να σκεδιάζεις, και στη ρέμβη να βουλιάζεις,
δίχως το χολερικό μου, να ψηφάς το ριζικό μου,
τ' αρκετό για να δειλιάζεις, ρότα σου σαν καρντινιάζεις...
Εγώ 'μαι πέτρα που κυλάει,
σε γκρεμοτόπια που χιμάει,
κι αν μου κοινιάσεις, τι φελάει,
σβραχνάς βαρύς, σε καρτεράει…
Μη ρωτάς αφροπλασμένη, τέλος ποιό με περιμένει,
αν σταθώ σε τόπο θράσο, αν σε ποταμιά θα φτάσω,
ή σε θάλασσα πρησμένη, σε τραγάνα ποντισμένη,
βόλτα, ζόρκο, να σκεδιάσω, -που περιέλι, που κουμπάσο;-...
Εγώ 'μαι πέτρα που κυλάει,
και τα στερνά δε μελετάει,
κι αν τα σκιτσώσει, τι φελάει,
μοίρα σαρδόνια θα γελάει…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
malkon64
29-06-2022 @ 13:21 | ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ------ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ! ! ! . . . .
ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ! ! | | koyloykakoselias
29-06-2022 @ 13:28 | ::up.:: ::up.:: Ένδιαφερουσα προσπαθεια, παρ΄οτι δεν το καταλαβαινω καλα. | | Αγιοβλασιτης
29-06-2022 @ 16:43 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Λεονόρα
29-06-2022 @ 17:13 | Ξεχωριστή γραφή με ταλέντο! | | -Ειρήνη-
03-07-2022 @ 09:12 | Μόνο λίγοι δεν είναι οι στίχοι σου, professorark! Το ποίημά σου έχει ρυθμό και εσωτερική ομοιοκαταληξία, θα μπορούσε να γίνει τραγούδι. Ο άνθρωπος που περιγράφεις θα πρέπει να έχει ζήσει μια ζωή με εμπειρίες... οι οδυνηρές του έχουν αφήσει σημάδια αλλά δεν τον έσπασαν... και συνεχίζει... υπάρχει μια προειδοποίηση για τη συμπόρευση μαζί του, ίσως να μην είναι εύκολη, αλλά θα είναι ενδιαφέρουσα... μου άρεσε πολύ η 4η μεγάλη στροφή, υπάρχει μέσα της μια ανησυχία κι ένας ενδόμυχος φόβος, μπορεί να τον αποδεχτεί όπως είναι, ακόμα κι αν κάποια πράγματα έρχονται σε σύγκρουση με τις δικές της πεποιθήσεις; Και με άγγιξε η κατακλείδα, και για την ποιητική απόδοση της γνωστής ρήσης αλλά και επειδή τη μέρα αυτή από σύμπτωση, η ζωή μου υπενθύμισε την αλήθεια της με κάποιον τρόπο... | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
