| |
Κάθομαι κλεισμένη μέσα σε τέσσερις τοίχους
ειναι η τρίτη μέρα της καραντίνας μου
κωμικοτραγική ειρωνεία το δωμάτιο όπου πέρασα ενα κομμάτι της εφηβείας μου έγινε πάλι το κελί μου, έτσι νιώθω
Όπως τότε έτσι και τώρα με έπιασε το παραλήρημα της γραφής, ξεσπάω εκεί βγάζω τα εσωψυχα μου και κάπως ηρεμώ
με την διαφορά οτι τώρα δεν φοβάμαι μήπως κάποιος διαβάσει τα γραπτά μου
τώρα ο φόβος είναι μην τυχόν μεταδώσω τον ιό
Μπήκε στη ζωή μας αυτό το άτιμο πράγμα
κάποιοι του άνοιξαν την πόρτα δεν μπήκε απροσκλητο, κάποιοι ήθελαν φτάσουν την ανθρωπότητα εδώ, στο χείλος του γκρεμού
και εγώ κλεισμένη εδώ αναρωτιέμαι πόσα ακόμα θα αντέξει η ανθρωπότητα
Εδώ και δύο χρόνια ζούμε και δεν ζούμε
καραντινες, μάσκες, εμβόλια, αντισηπτικα
τίποτα δεν θυμίζει την πρότερη ζωή μας
όλα αλλάζουν δυστυχώς προς το χειρότερο
προσπαθώ να πάρω ανάσα ελπίδας κοιτώντας το παιδί μου απο μακριά, φορώντας την μάσκα μου και κάνω μεγάλη προσπάθεια να μην καταρευσω ψυχικά
Έφερα ενα παιδί στον κόσμο που ειναι ο κόσμος μου όλος,η κόρη μου κρατάει στα χεράκια της την ψυχή μου το είναι μου
και φοβάμαι παιδί μου ότι θα σε απογοητεύσει αυτός ο κόσμος και τρέμω στην ιδέα ότι θα αποτύχω να σου προσφέρω ότι καλύτερο μπορώ
Συγχωρα με παιδί μου γιατί ενώ σου αξίζει ενας όμορφος κόσμος σε έφερα σε ενα κοσμο που κάθε μέρα με απογοητεύει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
