| |
Αν θα 'θελα σε ένα στοιχείο της φύσης να του μοιάζω,
αυτά που νιώθω μέσα μου, μ' αυτό να το ταιριαζω,
δε θα 'τανε το δροσερό και απαλό αεράκι,
δε μου ταιριάζει το μικρό και ούτε το λιγάκι,
δε θα 'ταν του καλοκαιριού ο ήλιος που σε καίει,
αν και πολύ, θέλω η ψυχή άνετα ν' αναπνέει,
δε θα 'τανε της χειμωνιας κάποιο ψυχρό στοιχείο,
δε θέλω να 'χω αγκαλιά γιατί έξω κάνει κρύο...
Θα 'μουν του θέρους η βροχή, η μπόρα, η νεροποντή,
στη διψασμένη σου ψυχή, θα 'μουν εγώ η λύση,
τα δάκρυα σου θα χαθούν, όχι ξανά δε θα φανούν,
θα 'χω για εσένα ανατολές για κάθε μια σου δύση...
Θα 'ναι αγάπης η βροχή, του πάθους θα 'ναι κεραυνοί,
θα 'ναι κάτι αλλιωτικο αυτή η καταιγίδα...
Βγες στη βροχή, κοίτα ψηλά, άφησε τώρα τα ξερά,
όσο "νερό" στερήθηκες στα μάτια σου το είδα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
