τυχαίος περαστικός
06-07-2022 @ 11:52 | Συμπλέγματα ασυναίσθητων χαμόγελων υπό την επήρεια των λάικ απογύμνωσαν την ταλαιπωρημένη καρδιά.
Πολύ ωραίος αυτός ο στίχος.
Γενικά μου άρεσε πολύ όλο το ποίημα.
Κατά τη γνώμη μου είναι αποτύπωση της εποχής. | |
Γιώργος Καλ-Ελ
06-07-2022 @ 12:11 | Ωραίο!! ::up.:: ::up.:: ::yes.:: | |
tabasco0
06-07-2022 @ 13:27 | ε παρε τοτε ενα ::down.:: να ισορροπησεις | |
malkon64
06-07-2022 @ 13:57 | ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ! ! !
ΚΑΛΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ ! | |
Αγιοβλασιτης
06-07-2022 @ 16:39 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | |
Ηypocrisy
06-07-2022 @ 16:51 | Aυτο δυστυχως... σκοταδια που οπισθοχωρουν στο φως τους και επικεντρωνονται στο φως των αλλων σκοταδιων...με μοχθηρια κλπ κλπ... βασισμενα σε αντιγραφες, ανεκμεταλλευτες επιρροες, που μας οδηγουν μεσα μας... ολοτελα αληθινο και ωραιο το γραπτο σου, η πικρη αληθεια ως επι το πλειστον αποκρουσμενη και επειτα η απορία με καθε βεβαιοτητα, πως δεν υπαρχει ευτυχια -παρα μόνο πονος και προδοσια κεφαλια προς τα εξω κατηγορουν το εγω ξεμακρα απο τα μυχια τους- ''μικρες'' αν μη τι αλλο χαρες αβυθομετρητες και αξεθωριαστες στον χρονο και στο χωρο... | |
-Ειρήνη-
07-07-2022 @ 10:04 | Εξαιρετικό! Πότε δεν ήταν ο κόσμος ένα αφιλόξενο μέρος; Και πάντα υπήρχαν αυτοί που αναφέρεις στη δεύτερη στροφή να του δίνουν νόημα... η πρώτη στροφή έχει ακινησία, σαν μια παράθεση αγαλμάτων, ενώ η δεύτερη κίνηση και ζωντάνια... και οι δυο μαζί το σύμπλεγμα του ποιήματός σου, έτσι το είδα... | |
 |
