| |
Ο άνεμος αγαπά τα ξερά χόρτα του Σεπτέμβρη
αυτά που γίνονται μπάλες
και βολοδέρνουν στη φορά του ανέμου
στα θερισμένα σιταροχώραφα .
Θυμίζουν χιονοστιβάδα
που κατευθύνεται πάνω μου,
δεν είναι ανέμου ήχος αυτός ....φοβάμαι.
“Παράξενος ο ήχος τους” φώναξε ο τυφλός,
“Εμπρός καλέ μου οδήγησε με αλλού
βλέπω τον κίνδυνο να πλησιάζει,
μη βλέπεις τα ορατά
να αισθάνεσαι τον κίνδυνο των προθέσεων
κι αυτός ο αγέρας έχει κακές προθέσεις”.
Είμαι γυμνός στην άκρη του δρόμου
γραμμική συμμετρική προοπτική το ντεκόρ
κλίση αριστερά επέκταση στο άπειρο
δέντρα καμμένα, μαύρα σαν το διάβολο
και τι παράξενο άσπρα τα βλέπω,
σπίτια εγκαταλειμμένα άδεια,
ξεραμένες οι αυλές.
Μοναδική σταθερά
και στοιχείο της πραγματικότητας
η ασημένια μελαγχολική σελήνη,
κρύα κι αυτή
στο βάθος της νύχτας ένα σκυλί αλυχτά.
Όνειρο σε απόχρωση γκρι,
μοιάζει με πλανήτη του φόβου ο τόπος .
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
