| |
Μέσα σε διαμερίσματα μικρά που βλέπουν
Τους γκρίζους τοίχους των ακάλυπτων χώρων
Των πολυκατοικιών των μεγαλουπόλεων
Σε ένα και μόνο μακρινό νησί
Που περπατώ σα να χορεύω με τη μοίρα
Και νιώθω να με δένουν στο χώμα
Οι ρίζες μου και η στοργική μητέρα γη
Πάνω σε μαρμάρινα τραπέζια της παρέας
Κάτω από δένδρα που θροΐζουν αειθαλή
Γύρω από αναλλοίωτες αγνές μορφές που αγαπώ
Και είναι φίλοι μου χρόνια και χρόνια σε κάθε καιρό
Ανάμεσα στα μικρά παιδιά μου,
Μετά το ξύπνημα Σάββατο πρωί
Είναι καλοί, είναι γλυκείς και είναι τρυφεροί
Υπάρχει καλύτερη άραγε στιγμή;
Μέσα σε εκκλησίες που ευωδιάζουν
Από θυμίαμα και προσευχή,
Από όνειρα και Ελπίδες
Από μετάνοια και συντριβή
Μέσα στη θάλασσα και στα ποτάμια
Μέσα στους στίχους και τη μουσική
Μαζί με την αγαπημένη μου που είναι
Τραγούδι, κίτρινο φύλλο και ήσυχη βροχή
Και είμαι εντάξει,
Όλα είναι εντάξει
Δε θέλω τίποτα
Λίγο λιγότερο ή λίγο πιο πολύ
Βράδυ, πρωί και κάθε μέρα
Εκεί αναπαύομαι και μόνο εκεί..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
