| |
| | Το κλαράκι, το μικρό τ' αλάνι |  | | | Περασμένα ναι, ξεχασμένα όχι, το κείμενο από την ατζέντα της ΟΓΕ, μου άρεσε, να μου είστε όλοι καλά. | | |
Έχω δικό μου λιμάνι,
βάλτωσα.
Μένω χρόνια εδώ
κοιτώ μακριά τη θάλασσα
και τα ματωμένα φεγγάρια.
Έχω αγκυροβόλιο,
μια αιωνιότητα και μια μέρα.
Έχω λιμάνι.
Μου βγήκε η ψυχή
να τ` αποχτήσω
και δεν θα το` λεγα
πως είμαι πολύ ευτυχισμένη .
Ζητάω πολλά,
κι` άλλα, κι` άλλα
χαρτιά.
Να μιλήσω!
Να φωνάξω!
Έχω επιτέλους
λιμάνι.
Το κλαράκι,
το μικρό τ` αλάνι.
15-7-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία
---------------------Η Οδύσσεια της Πηνελόπης
Δεν ήταν πως δεν τον γνώρισε στο φως της παραστιάς, δεν ήταν/
τα κουρέλια του επαίτη, η μεταμφίεση, όχι καθαρά σημάδια-
η ουλή στο γόνατο του, η ρώμη, η πονηριά στο μάτι. Τρομαγμένη
ακουμπώντας τη ράχη της στο τοίχο, μια δικαιολογία ζητούσε,
μια προθεσμία ακόμη λίγου χρόνου, να μην απαντήσει, να μην
προδοθεί.
Γι` αυτόν λοιπόν είχε ξοδέψει είκοσι χρόνια, είκοσι χρόνια αναμονής
και ονείρων, για τούτο τον άθλιο, τον αιματόβρεχτο ασπρογένη?
Ρίχτηκε άφωνη σε μια καρέκλα, κοίταξε αργά τους σκοτωμένους μνηστήρες
στο πάτωμα, σαν να κοιτούσε, νεκρές τις ίδιες της τις επιθυμίες.
Και=καλωσόρισες= του είπε, ακούγοντας ξένη, μακρινή τη φωνή της.
Στη γωνιά ο αργαλειός της, γέμιζε το ταβάνι με καγκελωτές σκιές, κι` όσα
πουλιά είχε υφάνει με κόκκινες λαμπρές κλωστές σε πράσινα φυλλώματα,
αίφνης, τούτη τη νύχτα της επιστροφής, γύρισαν σε σταχτί και μαύρο,
χαμοπετώντας στον επίπεδο ουρανό της τελευταίας καρτερίας.
----------------------------Γιάννης Ρίτσος------------------------
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
