| |
| | Ψαρική |  | | | Καλό καλοκαίρι σε όλες και σε όλους. | | |
Στη βάλη την απόμικρη, θα 'θελα να 'ρχομαι συχνά,
δίχως το μερομόχτι μου, χωρίς ευτύνης το βραχνά...
Να παίρνω χρόνου τ’ άχερο, να το πετάω στη φωτιά,
στης ώρας μου το σκοτωμό, να ρίχνουμαι μ' αποκοτιά...
Να στέκω 'κει και να κοιτώ, τα φτερωτά τ' αρπαχτικά,
να ρουσαλτέρνουν ταχτικά, σε τσαγανούς, χαβαρικά,
και η κουγκέστα της αχτής, να μοιάζει κάτι φυσικό,
κι όχι ξεκλήρισμα ζαβό, ταμάχι φόβιο, θλιπτικό...
Κοραλομύτικα γλαριά, απανωθέ μου να πετούν,
και οι στερνίδες μερδικό, απ' την αμάκα να ζητούν...
Κι ένα μουντέκι ξέμπαρκο, κατά την όστρια να πετά,
σ'ερμόνησα που είναι-του, για φώλιασμα πιο βολετά…
Ο ήλιος να κεντροβολά, δίχως να δίνει προσοχή,
σε ίκαρους π' ακρούρανων, θαρρούν πως έχουν παντοχή,
και τα φλογάτα του φαριά, να φουρμανάνε ρυθμικά,
καθώς με τέμπο τους στρωτό, μέρα θα σέρνουν δυσμικά…
Κι εγώ μιας τέχνης μου παλιάς, που την απάριασα παιδί,
σαν της ηφαίστειας, γύρεψα, γνώσης μυστηριανό κλειδί,
ν' αδράχνω την αρματωσιά και να δολώνω πεταχτές,
μ’ ασφαλισμένα τους τροχιά, δυο τρεις να έχω κει ριχτές…
Αγόρια, τα καζίκια τους, με μιαν ευλάβεια να κοιτούν,
και τα κοχλάδια, στο νερό, που 'χαν να ρίξουν, να βαστούν.
Να ξεφωνίζουν, σαν γερτό, πως είναι κάποιο τους, ιδούν,
για τη χαμένη μ' μαστοριά, απόκαρδα ν' αναπηδούν…
«Τι έχεις πιάσει;», να ρωτά κάποια ξανθούλα λυγερή,
με στόμα που αχνογελά, με μια ματιά της φλογερή,
"τζίφος ακόμα" ν' απαντώ, και σκέψη μου να 'ναι κρυφτή,
"αχ, μια χρυσόφα σαν κι εσέ, να ‘χε στ' αγκίστρια μου πιαστεί"...
Τα μαρτινάκια πονηρά, μ' εμένα να ψακογελούν,
- μπορεί να με οχτρέβονται, θαρρούν, ματιές μου, τ' απειλούν, -
μα 'γω, ξανά, με δολωσιά, τον κόρφο, να φιλοδωρώ,
να κάνω, από ψαρική, ό,τι καλύτερο μπορώ...
Και σαν τ’ απόγιομα φανεί, και στο κεφάλι μ' θα γυρνούν,
όλα τα πράγματα, ωσάν απ' οξυγόνο να μεθούν,
απ' το πιοτί της λεφτεριάς, να πιω ακόμα μια γουλιά,
κι όσοι στον όρμο γέλασαν, να μ' ονομάσουν βασιλιά...
Σ' αυτόν τον τόπο θα 'θελα, να έρχομαι συχνά πυκνά,
τις θύμιες μου να συναντώ, του νου απόκερα ρικνά,
τις διάξεις μου να σκέφτουμαι, σε ποιόν στη ζήση μου χρωστώ
σε γνωριστή, ν’ αφήνομαι, γαλήνη, ν’ αποξεχαστώ…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | | |
|
malkon64
23-07-2022 @ 17:18 | Ο ήλιος να κεντροβολά, δίχως να δίνει προσοχή,
ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΟ ! ! !
ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ ! | | ΑΜΑΡΥΛΙΣ
23-07-2022 @ 18:44 | ::hug.:: ::hug.:: ::hug.:: θαυμάσιο!!! | | -Ειρήνη-
25-07-2022 @ 16:48 | Ανέμελο και καλοκαιρινό. Η 7η στροφή με έκανε να χαμογελάσω, τόσο αντρική η σκέψη σου... νομίζω ζητάς πολλά στην 9η και μου άρεσε πολύ η κατακλείδα. | | φλοισβος
11-08-2022 @ 15:31 | Λέξεις, εικόνες, συναισθήματα και γραφή από μια εποχή που μάλλον πέρασε και μας άφησε πίσω της να πατάμε πλήκτρα και να κοιτάμε οθόνες με τα κεφάλια σκυμμένα. 'Ενα μεγάλο ευχαριστώ που τα μοιράζεστε μαζί μας. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
