| |
Κράτησα τη ζωή μου
σαν το χώμα τη βροχή,
σαν το παιδί το χάδι της μάνας
σαν τον διψασμένο τη δροσερή πηγή.
Κράτησα τη ζωή μου
απλώνοντας τα χέρια στο λυπημένο,
τη ψυχή μου, σαν κρύσταλλο νερό
κι` ονειρεύτηκα, τα χρώματα της αυγής.
Στο μυαλό μου τα νηστικά παιδιά
στο βλέμμα μου της θάλασσας τ` ακρογιάλια,
στα χέρια μου τους καημούς των ανθρώπων.
και ζωγράφισα άσπρα άλογα στα λιβάδια.
Κράτησα τη ψυχή μου λεύτερη
κι` αφουγκράστηκα, το κλάμα της μάνας,
το αίμα των αδικοχαμένων,
το λειψό ψωμί της φαμίλιας.
Κι` ονειρεύτηκα τα φτερά της αγάπης,
χάιδεψα τα ζαρωμένα χέρια,
φίλησα το σπλάχνο από τα σπλάχνα μου
κι` είπα την αλήθεια! στο δημιουργό.
Κράτησα το δίκαιο, φύλλο πορείας,
είδα του κόσμου την καταφρόνια
κι` εμάζεψα όλες τις παπαρούνες της Άνοιξης,
άκουσα τα αηδόνια να κελαιδούν το δείλι.
Κράτησα τη ζωή μου σαν πολύτιμο πετράδι
και βγήκα στα λιακωτά, για χρυσά στάχια,
ένα αλώνι τα μέσα μου, του ουρανού,
τιθάσευσα τ` άγρια άτια των ενστίκτων.
Κράτησα στη ψυχή μου, την μάνα γη
διαβαίνοντας ξυπόλητη τις ξερολιθιές,
διαβήκαν μέρες, χρόνια, φεγγάρια
κι` αγαπώ μ` ένα λευκό φουστάνι αθωότητας.
25-7-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
