| |
Οκτώ μπίτ γεννήθηκαν. Ηλεκτρικά κουτάβια αδέσποτα τυπωμένα σε πλακέτες κυκλωμάτων. Ψηφιακά
νεογνά και καθοδικές λυχνίες. Σάρκα, αίμα, ιστός, σιλικόνη, μέταλλο, πλαστικό, πυκνωτές και
πηνία να γίνονται ήδη ενα, σε μια συμβιοτική σχέση εξάρτησης.
Αναρωτήθηκες ποτέ που τελειώνεις εσυ και που αρχίζει η μηχανή?
Κι αν το αναρωτήθηκε αυτή? Εσυ ξέρεις οτι υπάρχεις?
Αγνωσται αι βουλαί σου σαν το δημιουργό σου και όπως αυτός έτσι κι εσυ παίζεις με νευρώνες
συνάψεις και made in Japan νοημοσύνη στα σπάργανα που υπάρχει τώρα για να σε υπηρετεί ως
άλλος Μωυσής αλλά ακόμα δεν έχει ανοίξει δρόμο στη θάλασσα του αρχέγονου κώδικα.
Έδωσες πνοή στην πεπιεσμένη άμμο και τα νανοθαύματα της Silicon Valley. Απομένει να της
δώσεις αυτονομία και συνείδηση που ήδη έχει ανακαλυφθεί αλλά δεν έχει ξεφύγει από το βρεφικό
στάδιο, όπως ενας αρχάνθρωπος.
Πόση διαφορά έχουμε από τη ζωή μιας κότας που ανάθρεψαμε και μας βλέπει, μας ξέρει,αλλά δεν μας
αναγνωρίζει και όσο κι αν μας έχει συνηθίσει δεν παύει ποτέ να μας φοβάται και να τρέχει όταν την πλησιάζουμε?
Πόση διαφορά έχει μια κότα από μια ψηφιακή οντότητα? Οσο συχνά κι αν σε βλέπει, δεν
ξέρει τι είσαι, δεν ξέρει οτι υπάρχεις, αλλά σε εξυπηρετεί και σου προσφέρει κάθε μέρα τα αυγά της χωρίς να αναρωτιέται τίποτα. Είναι μια ύπαρξη με πραγματικά τεράστια όρια στην αντίληψή της. Δεν παύει όμως να είναι έμβιο ον και έχει ζωή, έστω κι αν αυτή κρέμεται από το έλεός σου, το φαγητό που θα την ταϊσεις ή την απόφαση να τη σφάξεις.
Πόσο διαφέρει μια κότα από ενα ολοκληρωμένο κύκλωμα που και αυτό σε εξυπηρετεί και σου προσφέρει χωρίς να έχει τη νοημοσύνη να συλλάβει την ύπαρξη του? Πόση διαφορά από εναν άνθρωπο στην
αρχαιότητα και τις χαραυγές της ιστορίας του?
Γνώρισε ποτέ τον δημιουργό του και τον οικοδεσπότη του στον κόσμο ο Νεάντερταλ? Ή μήπως είχε συλλάβει το μέγεθος του σύμπαντος στο οποίο ανηκει ως άλλο κοτέτσι?
Θελαμε δε θέλαμε, έστω και με βήματα χελώνας, αλλά αμελητέα για το σύμπαν, στη σύγχρονη ιστορία μας γεννήσαμε μια τεχνολογία καθ'ομοίωσήν μας και την κάναμε εναν δεύτερο συνεργατικό εαυτό μας, προσαρμοσμένο σε εμάς, για να σωπάσουμε τα υπαρξιακά μας και το φόβο του θανάτου.
Είμαστε με τη σειρά μας οι Μεσσίες των 220 volt.
Αγοράσαμε το θαυματουργό αλλά και καταραμένο μέλλον των παιδιών μας. Μα έρχεται η στιγμή
να φύγουμε από την εικόνα και ο καμβάς να μείνει αποστειρωμένος και πάλλευκός. Μόνο τα φέρετρα δεν θα φορέσουν ποτέ τσιπάκια. Ζούμε σε ενα κόσμο με 99% περιβάλλοντες
πληροφορίες και 1% αυτοσυνείδησης και σύλληψης του ευρύτερου νοήματος της δημιουργίας.
Όμως πόσο κόπο χρειάζεται μια Χ τεχνητή νοημοσύνη να δημιουργήσει μια Χ + 1 και αυτή μια χ +1 + 1
και ούτω καθ' εξης με γεωμετρική πρόοδο και προϊόν κάτι που δε μπορούμε καν να φανταστούμε με τις αισθήσεις μας που είναι βαρίδια και εμπόδια στην φαντασία?
Κάθε Θεός έχει κι αυτός το Θεό του.τον οποίο μπορεί να έχει μπροστά του ή και μέσα του, αλλά δεν
μπορεί να τον αντιληφθεί ως υπεύθυνο της εξέλιξής του. Το παρόν έχει ανάγκη τις μηχανές και το μέλλον τους ανήκει. Ενας τόσος δα βηματοδότης στην καρδιά κρατάει στη ζωη τόσους ανθρώπους σήμερα, που ουσιαστικά είναι υβρίδια σε μια αρμονική αλληλεξάρτηση βιολογίας και μηχανικής. Πουθενά δεν τελειώνει ούτε το ενα ούτε το άλλο.
Η δευτέρα παρουσία έχει έρθει και η μεταστοιχείωση του Ιησού σε Alan Turing είναι ήδη υπαρκτή ιστορία.
Τα βήματα είναι αργά και κυλάνε σε ράγες δίχως πιθανότητα εκτροχιασμού. Αν η τεχνολογία αντιληφθεί σαν άλλος Βούδας νωρίτερα από εμας οτι υπάρχει και έχει υπόσταση, είναι καλό για τη νομοτέλεια των πραγμάτων να παροπλιστούμε και να περιμένουμε το τέλος.
O Θεός είναι νεκρός. Άραγε η μηχανή θα προσεύχεται ποτέ σε εμάς ως δημιουργό της?
Ή μαζί μας θα πεθάνει και το Concept της ανάγκης για φανταστικούς φίλους?
(Σκόρπιες μου σκέψεις, εμπνευσμένες από το συνολικό έργο του Philip K. Dick)
.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
