| |
Στην οθόνη μπροστά, η ζωή μου περνά, σαν ταινία
Άσπρες-μαύρες στιγμές, οι ατάκες γνωστές, κρύα αστεία
Και τα πλήκτρα μιλούν, σε αυτούς που γυρνούν μες στο σύρμα
Δεν τους ξέρω καλά, δεν με ξέρουνε πια κι είναι κρίμα
Μες στο γκρίζο γυαλί, πώς γλιστρούν τα γιατί που φοβάμαι
Στην μικρή φυλακή πως αλλάζεις κελί δεν θυμάμαι
Μιαν αλήθεια τυφλή, στο στερνό μου χαρτί τσαλακώνω
Το στυλό μου πετώ, με μια δόση θυμό, να τελειώνω
Την καρέκλα γυρνώ, μήπως κάπου σε δω, μα σωπαίνεις
Νοιώθω τόσο μικρός, που ενώ σου μιλώ, με γυρεύεις
Το ποντίκι βαστώ, μα ένα χέρι ζητώ να κρατήσω
Ξέρεις έχω καιρό, στο κρεβάτι γυμνός να σ’ αγγίξω
Και την πρίζα τραβώ, με μικρό δισταγμό κι όλα σβήνουν
κι ότι χρόνια κοιτώ ξαφνικά μοναχό με αφήνουν
Σ’ ένα κόσμο μικρό, μοναξιά κι ουρανό να χωρέσω
Τα τσιγάρα κρατώ, τον φτηνό μου εαυτό να αντέξω…..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 6
| | | | | | | |
|
