| |
η καλυτερη αμυνα ειναι η επιθεση
--------------------------------------------------------------------
Οι στιχοι μας
(αν συμφωνησουμε οτι ειναι στιχοι
κι οχι λιστα για το σουπερμαρκετ
ή ευνουχισμενοι συνδαιτημονες
παγιδευμενοι σε φυλλα χαρτιου ενος βιβλιου
με barcode
και εκπτωση 10% επι της αρχικης τιμης.
Αν βγαλουμε το συμπερασμα,
οτι ειναι δικοι μας,
αν δηλαδη καταληξουμε στην αποφαση,
πως παρολο που τιποτα δεν ανηκει σε κανεναν,
μπορουμε να δεχτουμε,
για την οικονομια της συζητησης,
πως υιοθετουμε,
δανειζομαστε καποιες ιδεες
κι οχι καποια αλλες.
Πως τις μεταποιουμε με ενα συγκεκριμενο τροπο
κι οχι καποιον αλλο.
Υστερα τις μοιραζομαστε με καποιους
κι οχι καποιους αλλους,
εχοντας την δείνα αλληλεπιδραση
κι οχι καποια αλλη.
Ωστε ναι μεν στο χωμα να επιστρεφει το χωμα,
αλλα με το τροπο που θελουμε
κι ισως με το δικο μας στυλ.
Στο μεσοδιαστημα
φερουμε την σφραγιδα του εφημερου
και την ανελπιδη προσπαθεια μας να αποποιηθουμε το βαρος.
Με τον εκφυλισμο της μη διαχειρισιμης ιδεας του θανατου.
Με μια αμετακλητη πραξη παραγωγης γονιδιακων αντιτυπων,
ή μιας καποιας υπερφιαλης υστεροφημιας.)
...δεν υπαρχουν.
Επειδη υπαρχει το διεθνες συστημα μοναδων.
Επειδη υπαρχει ενας τοπος λατρειας με πεταμενα φτερα,
που υποθετουμε ,οτι δεν ειναι καποιου αγνωστου πουλιου,
αλλα ειναι ενος αγγελου.
Επειδη ο γραπτος λογος αποσιωπει- δεν σιωπει.
Γνωριζει- δεν υποδεικνυει.
Δεν δεσμευεται απο το εδω και το τωρα.
Απευθυνεται στο παντου και στο παντοτε.
Δεν υπαρχουν τελος για λογους αναγκης ψυχοθεραπειας.
Αν ηταν ετσι θα προτιμουσαμε
να μαζευουμε σκουπιδια στο δημο.
Να μασταν ρακοσυλλεκτες.
Να δουλευαμε σε καποιο εργοστασιο,
ή νυχτοφυλακες σε καποια εταιρια.
Ισως να καταληγαμε νταβατζηδες.
Καλλιστα να καταντουσαμε πληρωμενοι δολοφονοι.
Θα ημασταν αορατοι
και δεν θα μασταν εδω,
να παταμε τα πληκτρα
και να εκτειθομαστε .
Να γραφουμε.
Να διαγραφουμε.
Να σπαμε.
Να ξανακολλαμε.
Υπαρχουν, χωρις αυτο να ειναι δεσμευτικο,
επειδη υπαρχει ο πονος.
Μαζι γεννηθηκαν.
Μαζι αναπτυχθηκαν
κι απο οτι φαινεται,
μαζι θα πεθανουν.
Ο πονος ο μονοτονος
Ο πονος ο βιομηχανικος
Ο πονος που δεν μπορει να ιαθει.
Στην καλυτερη μπορουμε να συνυπαρχουμε με αυτον.
Στην χειροτερη μπορουμε να συνυπαρχουμε με αυτον.
Συμβιβασμενοι με τα παυσιπονα
και καποιες ισως καλες μερες ,ησυχες, ανωδυνες
κι υστερα καποιο βραδυ
δεν μπορουμε να παρκαρουμε καπου το μυαλο.
Δεν μας κολλαει ο υπνος.
Μια ανησυχια που δεν θα πρεπε να υπαρχει.
Μια νευρικοτητα που ερχεται απροσκλητη.
Ενας φακος που εστιαζει στο φοντο
και μετατρεπει το μπροστα σε φλου
Κυριες και κυριοι...ο πραγματικος πρωταγωνιστης πονος...
Ο πονος κανει τα παντα να κινουνται
ή να αδρανουν
οι νεοι φοβουνται μην πονεσουν
οι γεροι τρεμουν οταν δεν πονουν
ο πονος δεν κανει διακρισεις ειναι αναρχικος
οι πλουσιοι τον τρεμουν
οι βολεμενοι τον τρεμουν
κι εμεις;
τι σκατα κανουμε εμεις;
γραφουμε εμεις
δεν μπορουμε να γραφουμε
και να ποναμε.
Δεν γραφαμε παντοτε.
Καποτε ζουσαμε.
Φυτοζουσαμε.
Η ψυχη μας ενας αγγλικος βροχερος καιρος.
Ομως οι σπανιοι ηλιοι ηταν πυρινες φλογες.
Καιγομασταν και καιγαμε οτι αγγιζαμε.
Οι παιδικες ανεμελες μερες δεν υπηρξαν ποτε τετοιες
και τα φυλλα της νιοτης ηταν προωρα σαπισμενα.
Στο πινκγ πονγκ η αμυντικη τακτικη βγαζει παγκοσμιους πρωταθλητες.
Οπουδηποτε αλλου βγαζει συμπλεγματικους πληγωμενους αυτοκτονικους.
Ειναι γελοιο ομως να ανατρεχουμε στο επιχρυσο παρελθον.
Δεν ειμαστε ψυχιατροι,
να ανασυρουμε απο το χρονοντουλαπο πληγες
και να βαλουμε πανω τους οξυζενε ιωδιο εξιλεωση συνθηκολογηση.
Ειμαστε ψυχασθενεις
αλατι βαζουμε ΠΛΕΟΝ εμεις σε οτι αιμορραγει
και σε οτι μας καιει.
Με αμονι σφυριλατουμε τους φοβους μας.
χωραμε σε ενα κεφαλι εμεις
οπως απλωνεται στον ουρανο το ουρανιο τοξο
μετα την βροχη
ειμαστε καλοι
ειμαστε κακοι
ειμαστε οτι γουσταρετε
κι οτι φοβαστε
δοκιμαστε μας
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
