| |
Εκείνο το λευκό, μικρούλι γιακαδάκι
που ήτανε στρογγυλό, είχε και δαντελάκι.
Το περιστέρι στο λαιμό, που είχαν οι φτωχοί
και δεν λερώθηκε ποτέ, γιατί είχε ψυχή.
Ένα στολίδι γιασεμί, της μάνας της Ελλάδας
που ομόρφαινε και γλύκαινε, τα χρόνια σοροκάδας.
Με τη γαλάζια τη ποδιά, σαν άνθιζαν τα νιάτα
κι` ήταν τα καλοκαίρια μας, μικρά παιδιά φευγάτα.
Πως το θέλε η αγνότητα, πόσο το είχε τιμήσει
γι άλλους δεν ήταν τίποτα, για άλλους ήταν ζήση.
Μύριζε δάφνη και Λαμπρή, μύριζε περηφάνια
ήταν το χάδι, το ψωμί, ήταν και τα στεφάνια.
Στεφάνια που` χαν τα φτωχά, μες στο σχολειό στη τάξη
έφυγαν οι χειμώνες τους, κι` έμεινε το μετάξι.
Το κουκουλάκι το τρανό, σ` εκείνο το μελίσσι
που άγιοι και θεοί, το είχαν ευλογήσει.
Γιατί ήταν της μάθησης, ήτανε των γραμμάτων
ξυπόλυτων και νηστικών, της γης των αοράτων.
Λευκό και μπλέ της γαλανής, στην άμμο ένα κοχύλι
σαν έτρεχε το δάκρυ μας, στα παιδικά μας χείλη.
Μια παρηγόρια ήτανε, περίσσια ομορφάδα
που τράνευε και ψήλωνε, έμοιαζε στην Ελλάδα.
Το γιακαδάκι το λευκό και μια κορδέλα στα μαλλιά
πόσα δεν θα σας έλεγαν, αν είχανε μιλιά.
Φίλο είχαν τα γράμματα, μορφές μες τα τοιχεία
μορφές της επανάστασης.......παιδιά ελευθερία!!!
Εκει που λείπαν λουστρινάκια, άνοιγαν τα ουράνια
ελιάς τα λιανοκλάναρα, σκότωναν την αφάνεια.
3-8-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
