ΜΙΧΑΛΗΣ 63
07-08-2022 @ 09:16 | Είναι οι δράκοι μας δεμένοι στο μυαλό...
Πολύ ωραίο Αναστάση !!! ::theos.::
Την καλημέρα μου !!! | |
koyloykakoselias
07-08-2022 @ 10:51 | ::up.:: ::theos.:: ::up.:: Καλημερα Τασο. | |
κοποιπεηστ
07-08-2022 @ 16:46 | Και ξαφνικά εξανεμιστηκ' η αντάρα ...
και βρέθηκα στο γνώριμό μου το γυαλό.
Είναι οι δράκοι μας δεμένοι στο μυαλό...
κι αν μας ξεφύγουν όλα μοιάζουν με κατάρα.
Κράτα την κατάρα σου γερά
αυτό εμένα μ'αφορα | |
oneiropola
07-08-2022 @ 18:08 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Λεονόρα
07-08-2022 @ 23:15 | Ατμοσφαιρικό ποίημα!!! | |
zari.kardias
07-08-2022 @ 23:21 | Έκοψα κάβους και σχοινιά και παλαμάρια ...
και τ'αφησα αποκομμένα στο βυθό .
Δεν είχε μείνει λογισμός να φοβηθώ...
άδειες οι θύμισες και της ψυχής τ'
αμπάρια.
Πανέμορφη έμπνευση!!! ::up.::
Αληθινό όνειρο!!! ::theos.::
::hug.:: | |
-Ειρήνη-
09-08-2022 @ 14:02 | Εξαιρετικό ποίημα, από τα καλύτερά σου, κατά τη γνώμη μου, ένα καλογραμμένο ψυχογράφημα! Αυτή η ανταριασμένη θάλασσα στην οποία βυθίζεσαι κόβοντας καθετί που σε κρατάει μέχρι να φτάσεις στον πάτο κι εκεί, στο τέρμα, αποφασίζεις ότι δε θα αφεθείς να χαθείς και ξαναγυρίζεις στην επιφάνεια απελευθερωμένος... αυτό που διαβάζω είναι ότι κανείς δεν ξέρει πόση δύναμη κρύβει μέσα του μέχρι να τη βρει... και το έχεις αποδώσει με τόση ένταση... σα να βλέπει κανείς μπροστά του τον άνθρωπο να βυθίζεται και να σηκώνεται ξανά... | |
Κων/νος Ντζ
06-09-2022 @ 12:19 | Έκοψα κάβους και σχοινιά και παλαμάρια ...
και τ'αφησα αποκομμένα στο βυθό .
Δεν είχε μείνει λογισμός να φοβηθώ...
Καλό!!! | |
inokrini
15-09-2022 @ 19:53 | ::love.:: ::love.:: ::theos.:: | |
 |
