| |
Κι αν ολα φίλε μου μυρίζουν
ομίχλη και άκαπνη στάχτη στα πεζοδρόμια
εμένα ασε με να ζω
εκεί που δεν υπάρχουν σταχτοπούτες
μα μόνο ανοιχτές περγαμηνές
που διαβάζουν το λιόγερμα
εκεί που γεννιούνται ξωτικά
να θρέψουν το στάχυ
σκαλίζοντας τη στείρα γη
ασε με να ζω στους κύκλους
με ταπεινά τα κιτάπια
ασε με να γεύομαι τις μυρωδιές της ρίγανης
την ωρα που ανατέλλουν τα πουλιά
ασε με να προχωρώ
σε αγκαθια και λουλούδια
γυρεύοντας την ομορφιά του δειλινού
να ξεστομίζω κεραυνούς
με τη φωτιά της αγάπης
ασε με να ονειρεύομαι
σε έναν κόσμο ενικό
την γέννα του πληθυντικού
μέσα από ωδίνες λύπης και χαράς
να χορεύω με το μίσχο
ενός κυκλάμινου στα κεραμίδια
που αχνοφέγγει το φως
από την κορμοστασιά τω δέντρων
ασε με να ποτίζω τον ηλιο στα μάτια
μη μαραθούν τα γεράνια
να πιστεύω πως τίποτα δε χάνεται
κι όλα κάτω από την γλάστρα
θα ξαναγεννηθούν
γνωρίζοντας το δρόμο
που σπείραν οι άνοιξες
ματωμένες μα με το κεφάλι ψηλά ι
ίσα με την πλάτη του άνεμου
ίσα με τον άνθρωπο!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
