| |
Στην ποίηση μυήθηκα, από Δρυίδη Κέλτη
και μ' ένα καταπέλτη πολιορκητικό,
τα δεκαπεντασύλλαβα μενίρ μου που με θράσος,
τα σμίλεψα στο δάσος, επάνω σας πετώ !..
Τα ρίχνω με την πρόθεση, κρανία για να σπάσω
κι εσώτερα να φτάσω, σ' αυτό που λεν νιονιό,
νιονιό ρε που δεν είχατε ποτέ εν επαρκεία,
γι' αυτό κι η μαλακία, σας δέρνει από καιρό !..
Εάν ρε δεν σας έδερνε, αυτόν τον Βαφανκούλη,
τον γιο του Βενζεβούλη, του Χάρβαντ το ζαβό,
δεν θα το εψηφίζατε, ποτέ, ούτε με σφαίρες
κι οι Νεοφιλελέρες δεν θα 'φταναν εδώ !..
Μα ήρθαν και τα ρήμαξαν σα Γότθοι και Βανδάλοι
και μεσ' στο μαύρο χάλι απέμειν' η Πατρίς,
σπαράζουσα και γέμουσα από πληγές με πύον,
εν μέσω ερειπίων, π' αφήνει ο σερσερής !..
Στο νου, λεν πως η ποίηση, αυξάνει τα καλώδια,
ακόμη και στα βόδια, τουτέστιν σαν κι εσάς,
γι' αυτό αν εμβαθύνετε, σ' όσα μενίρ πετάω,
δεν θα 'στε πια γκαγκάο, γιαβάς, γιαβάς, γιαβάς...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 3
| | | | | | | |
|
