| |
Μια γαληνάδα άχραντη, απόβαθη, στηθάτη,
που ‘χει τ' αγέρα ορισμό, στη θάλασσα γονέβει,
τους αβαριάτους άνεμους, στης βαρυπνιάς την πλάτη,
φορτώνει, και τ' αφρόκυμα, δεν στέργει, να μελέβει.
Σκαμάγγια γνέφαλα κρεμά, σε γαλαζιά ουράνια,
και τ' ασταρώνει με λογής, γλυκόφεγγα κολόρα,
τ' αφήνει να γυαλίζονται σε θάλασσα γεράνια,
να παίρουνται, για λιόφωτου κεράσματα και δώρα.
Γλαριά γκαρδιώνει να φιλούν, νεροφοριά γιαλένια,
με κιάρα στράφταλη στολή, λοξά σαν φτερακίζουν,
κι απάνω στ' αρμυρόνερα, αχνάρια ασημένια,
ν' αφήνουν, σαν μεσημερίς, χορτάτα παπλακίζουν.
Γαΐτες, λατινάδικα, σχωρνά να κουτλακίζουν,
με χασκιωμένα τα πανιά, με μπρούμυτες φιλάντρες,
με τις κολόμπες άφελες, και βάλη να βιγλίζουν,
ωσάν κλεισμένες σε κλουβί, ακούραστες καλάντρες.
Έχει κάβο ανάκορφο, βιγλάτορας που στέκει
αριόζος, για νανουρητό, θάλασσας, να προσμένει,
υπόμονα, και άνεμο ν' αποζητά ζεϊμπέκη,
να τον αγγίξει, πίλαλος, μ' ανάσα βραχνιασμένη.
Έχει και τα καρδιόφυλλα, στην κόστα μερωμένα,
να κοινωνούν απ' το γλαρό, μεσημερνό ανάμα,
λες κι η εξιά της που βαστά, τ' αγερικά δεμένα,
λιγάρει μ' ιδιανά δεσμά, και τις ψυχές αντάμα…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
