| |
Μεσάνυχτα
απ’ το κρεβάτι μου σηκώνομαι
νιώθω από κάτι να πληγώνομαι
Μέσα μου βασανίζομαι
μία ακόμη βραδιά ταλανίζομαι
δεν μπορώ να κοιμηθώ
Στα δωμάτια του σπιτιού τριγυρνώ
τις ώρες μου άσκοπα περνώ
δεν είμαι χαρούμενος, δε θέλω να προσποιηθώ
Ξανά οι παράνομες σκέψεις
που μ’ επισκέπτονται συνεχώς
είναι ο χειρότερός μου εχθρός
Συνειδητοποιώ,
Πως κάτι αφήσαμε στη μέση
καθώς οι συνθήκες της ζωής
τ’ όνειρά μας είχαν κλέψει
Θυμάσαι πως περνούσαμε τα χρόνια μας τα εφηβικά; Γεμάτα μέσα στην ανεμελιά, κάναμε όνειρα καθημερινά, χαμογελούσαμε, με μπύρες στα πεζούλια μεθούσαμε καθώς ξενυχτούσαμε. Οι γονείς μας έπειτα μας αναζητούσανε, τα τηλέφωνα συνεχώς χτυπούσανε, όμως η κλήση ήταν κατειλημμένη από τις στιγμές που τη σκέψη μας απασχολούσανε. Στο σπίτι μετά μας περίμενε κατσάδα, όμως μέσα μας δεν έσβηνε εκείνη η σπιρτάδα, στην ψυχή μας επικρατούσε συνεχώς λιακάδα.
Ψάχναμε τρόπους πώς τον κόσμο θα κατακτούσαμε, καθώς τ’ αστέρια στον ουρανό κοιτούσαμε. Κι όταν έπεφτε κανένα απ’ αυτά κάναμε από μέσα μας μια ευχή, ώστε να είμαστε γεροί και κάποια μέρα να υλοποιηθεί και να φτάσουμε στην κορυφή. Νιώθαμε πως κανένας δεν μπορούσε μπροστά μας εμπόδιο να σταθεί και τα σχέδιά μας ν’ αρνηθεί. Ήμασταν σαν μια γροθιά κι ο ένας υπερασπιζότανε τον άλλον σθεναρά. Ομάδα δίχως ταβάνι κι όρια έχοντας μπροστά της να ζήσει πολλά ακόμα επεισόδια.
Όμως στην πορεία μεγαλώσαμε, ενηλικιωθήκαμε, οικογένειες κάναμε κι άλλες προτεραιότητες στη ζωή μας βάλαμε. Δεν το είχαμε προβλέψει αλλά μας πήγε εκεί η ίδια η ζωή. Έπειτα πέσαμε στην παγίδα της ρουτίνας που την ψυχή μας φθείρει κι όλη τη σπίθα για ζωή αποσύρει.
Χάσαμε τη νεανική μας δυναμική. Σταματήσαμε να βρισκόμαστε στα πεζούλια, να βλέπουμε τ’ αστέρια, να κάνουμε ευχές. Οι υποχρεώσεις είναι πλέον πολλές, μας καταδίωξε το άγχος και το στρες, χώρο δεν μας άφησε για ανέμελες στιγμές κι εκείνη η κορυφή στ’ όνειρα μονάχα έχει κατακτηθεί.
Η παρέα μας έσπασε, ο καθένας ακολούθησε τη δική του διαδρομή. Όμως ποτέ ο ένας τον άλλον δεν ξέχασε. Μπορεί να βρισκόμαστε όλοι μακριά αλλά οι παράνομες σκέψεις, μας επισκέπτονται καθημερινά. Ταυτόχρονα καμιά φορά φιλοξενούνται μέσα στα δικά μας τα μυαλά και μας ταλανίζουνε συχνά γιατί μπορεί η μοίρα να μας τα ‘φερε αλλιώς, ωστόσο κάτι μέσα μας σιγοκαίει συνεχώς.
Ξεκινήσαμε με όνειρα πολλά
που κάναμε από μικρά παιδιά
δίχως τίποτα να μας σταματά
Γεμάτοι όρεξη για ζωή
μοιάζαμε και νιώθαμε ανίκητοι
έτοιμοι για κάθε πρόκληση
Όσο ζεις όμως μαθαίνεις
γίνεσαι πιο έμπειρος, πιο ώριμος
βλέπεις τη σκληρή πραγματικότητα, φρενάρεις
Οι καταστάσεις που συναντήσαμε δεν είναι ίδιες μ’ εκείνες που σκεφτόμασταν στο πεζούλι όταν ήμασταν παιδιά. Οι συνθήκες της ζωής που ονειρευόμασταν, όταν ήμασταν ντυμένοι με το πέπλο της άγνοιας και της αθωότητας δεν είναι ίδιες μ’ αυτές που τώρα απλώνονται μπροστά μας.
Μαζί με τα όνειρα φύγαμε κι εμείς. Σταματήσαμε να ζούμε όπως θέλαμε, απλά υπήρχαμε. Πέσαμε στην παγίδα και τα ήσυχα βράδια οι παράνομες σκέψεις μας επισκέπτονται και μας βασανίζουν.
Πλέον σαν άνθρωπος μ’ εμπειρίες κι όχι σαν ονειροπόλος έφηβος ένα μονάχα πράγμα μπορώ να σου πω και να το κλείσω κάπου εδώ…
Η ζωή είναι στιγμές
κι ο χρόνος είναι χρήμα
άσκοπα μην τον σπαταλάς
Μπροστά μάθε να κοιτάς
στις δυσκολίες να μη σταματάς
βρες τρόπο να προχωράς
Δύναμη απ’ το καθετί ν’ αντλείς
μη γίνεις της μοίρας σου θεατής
γιατί σαν λουλούδι θα μαραθείς
Μη μένεις αδρανής
Δε ζούμε δεύτερη φορά
για ν' αλλάξουμε τότε συμπεριφορά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
