| |
ΟΥΔΕΝ ΚΡΥΠΤΟΝ (Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2022)
Κρυπτόν υπό τον ήλιο ουδέν,
τσακίζει ο χρόνος τα φτερά απ’ το πεπρωμένο,
τριάντα δυο καιρούς, με νου σακατεμένο,
από τα δέκα μου, για ‘σένα όσα μου λεν
βγήκαν αβάσιμα, μυστήριο ο κόσμος τρένο,
οι ταξιδεύτρες σκέψεις στ’ άγνωστο τραβάνε,
τα πάντα αλλάζουν κι ας θαρρείς πως ίδια θα ‘ναι,
απλά κι ενάρετα, με τ’ όνειρο οδηγό,
μετά από τόσα χρόνια, το ‘μαθα κι εγώ …
Κρυπτόν υπό τον ήλιο ουδέν,
ραμφίζει ο χρόνος σαν πουλί της γης το δέντρο,
αχ ! αδερφέ μου, τριάντα χρόνια, δίχως μέτρο,
απ’ τα οχτώ σου, πυρκαγιές το νου σου καιν’,
βέλη οι αναμνήσεις, δίχως στόχο, δίχως κέντρο,
τ’ αλλάζουν όλα εντός σου, βλέπε που σε πάνε
τα βήματα σου, απογραφή του χρόνου κάνε,
βρες τις αισθήσεις σου και την τρανή λαλιά,
χόρεψε μέσα στης φωτιάς την αγκαλιά …
Κρυπτόν υπό τον ήλιο ουδέν,
στραγγίζει ο χρόνος δάκρυ κι αίμα στο μαντίλι,
πριν χρόνους έντεκα, με πικραμένα χείλη,
ντύθηκες μάνα, με κατάμαυρο σατέν,
λιβάνι μύρισε στο μνήμα το καντήλι
που ‘χει τον κύρη μέσα, Απρίλη έλαχε να ‘ναι,
σαν να ‘ταν χθες, με πλήρη διαύγεια το θυμάμαι,
το γεγονός, μιας αποφράδας εποχής,
έχοντας σύμμαχο τον ήλιο της ψυχής …
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
