| |
| | Χιουτάρα |  | | | Καλό βράδυ σε όλες και σε όλους. | | |
Του Γυαλινού ο ήλιος ρίχνει
αχτίδες, πάνω μας, σαϊτιές,
θάλασσας μακρισμένης ίχνη
στις καλντισμένες μας ματιές.
Γέρνουμε σε στενό ντερβένι,
οπού μελέβει η ελιά,
πόλη στην άκρη του χτισμένη,
π’ αγγίζει μιαν ακρογιαλιά.
Σπιτόπουλα λεφκά, αράδα,
ως κει π’ αχείλι παραφρής,
και μια οκέλα, καμινάδα,
που 'ναι ο ήσκιος της βαρύς.
Πλεχτά ομοιόμορφα σοκάκια
με πατζεχρένιες πινελιές,
δάσια δεντριά, ωσάν γιασμάκια,
στρεχιάζουν φαμελιών φωλιές.
Κάθε ανασμονή, μας στέλνει
της αλοφάχνης μυρουδιά,
αχνιά ψελλή, μας ξαποστέλνει
στης παραφρής την ψαλμουδιά.
Η κάθε δρασκελιά, μας σέρνει
στης νιότης θωριακόν οντά,
το κάθε κοίταγμα, μας φέρνει,
πρόσγλυκες θύμιες πιο κοντά.
Ο νους μας γίνεται ναυτίλος,
που καρντινιάζει σταθερά
για κει που στόριση και θρύλος
βολτάρουν σ' ιδιανά νερά.
Βλέπει πιο κει από τα μάτια,
ακούει πέρα απ' τ' αυτιά,
πλέει σε πραγαλά κυμάτια,
σ' ονειροθάλασσα πλατιά.
Από της μνήμης τα ρετάλια,
μας ράβει χρωμερά σκουτιά,
μας ντύνει, κι έλπισης κοράλλια,
μας τάζει μ' άγνεφη ματιά.
Κόκκινα, μας φορά, καμπάγια,
για τσάρκες με ομορφονιές,
βαστά στασίδια σε καρνάγια,
στήνει για το σεβντά γωνιές.
Κούντουλες στέλνει να μποτζάρουν,
κει που ριχτίμι καρτερά,
πέρ’ από γλάρων, που τα ζάρουν,
ταιριών σεργιάνια, τρυφερά.
Τις ψαροπούλες νοματίζει,
με θηλυκά βαφτιστικά,
τα λατινάδικα βιγλίζει
να κόβουν βόλτες βιαστικά.
Σιμοτινά, στα πρώτα σπίτια,
μας πλημονάει χαρμονή,
κουριόζα μας κοιτούν σπουργίτια,
μ' αφιλογιά, μ’ επιμονή.
Θορυβητός σφεντονισμένος,
θραψώνει ακριβή σιωπή,
ονειρεμός αιφνιδιασμένος,
μιαν όψη παίρνει σκυθρωπή.
Τι θα 'χει τάχα απομείνει
από ζαμάνια μας παλιά;
Θα έχει φούφουδο ξεμείνει,
από αλλοτινή φωλιά;
Γοργά ο κόσμος μας αλλάζει
και ο καιρός μας ξεπερνά,
κι η πόλη, άρμη που θηλάζει,
όπως εμείς, κι αυτή γερνά...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
ΕΛΠΗΝΟΡΑΣ
06-09-2022 @ 21:34 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | -Ειρήνη-
09-09-2022 @ 14:28 | Έχει γρήγορο ρυθμό το ποίημά σου, σα να περπατάει κανείς σε κατηφορικό δρόμο και από την 3η στροφή και μετά οι περιγραφές σου παίρνουν πιο ποιητικό χρώμα, δίνεις υπόσταση σε πράγματα και έννοιες. Ναι, μπορείς βλέποντας κάτι που το ήξερες παλιά να θυμηθείς πώς ήταν τότε και μετά να το δεις όπως είναι τώρα και όντως ο καιρός περνά και όλα αλλάζουν... και ίσως όχι με τον τρόπο που θα θέλαμε. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
