| |
Είναι ήρεμα εδώ στην αμμουδιά
Τα ρούχα μου από μαύρα έχουν γίνει γκρι
Το πρόσωπο και τα μαλλιά μου είναι γκρι
Από τις μακρινές συμπληγάδες
- που κάποτε με συνέθλιβαν-
ακούγεται μόνο ένα ήπιο, διακοπτόμενο, του αέρα βουητό
Στο δρόμο χαιρετώ γνωστούς μου
Που κάνουν πως δε με γνωρίζουν
Και δεν με χαιρετούν, γυρνάν αλλού το βλέμμα
Μέσα στην πρόσφατη νέα μου φτώχεια,
Το μυαλό μου επιτέλους ξεμπλέκεται
Από τους σύνθετους κόμπους της παλιάς δολοπλοκίας
Δεν κατάφερα τίποτα, δεν είμαι και κανένας σημαντικός
Τα χρήματα ποτέ δεν αρκούν για να περάσει ο μήνας
Και το εντυπωσιακό μου αυτοκίνητο, το πολυτελές μου γραφείο
Κλειδωμένα και ξένα, όπως ξένα μου φαινόντουσαν στην αρχή
Είμαι όμως ήρεμος και ευγνώμων,
Ατσούμπαλα και πρόωρα χαρούμενος
Με αποτυχίες γεμάτες μικρές χαρές
Και ξέρω, πως ακόμα και αν κάτι έχασα,
Και πως ακόμα και αν χάνω ύποπτα συχνά τελευταία
Γίνομαι αδέξια, ξανά, ο εαυτός μου
Επιστρέφει σιγά σιγά στο μυαλό μου
Εκείνη η περιζήτητη από τα νιάτα μου
Ήσυχη, κρύα, λίμνη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
