| |
Το προξενιό
Στον ήλιο σε προξένεψα γλυκά να σε ζεστάνει
τον πόνο σου να γιάνει από τη μοναξιά.
Στο φωτεινό το θρόνο του επάνω να σε πάρει
Βασίλισσα με χάρη να σαι παντοτινά
Όμως εσύ φοβήθηκες τόση δόξα μεγάλη
Τα πλούτη φέρνουν ζάλη, -Δεν θέλεις τα πολλά
Στ΄ αστέρια σε προξένεψα στην ταπεινή χλομάδα
Να κρύψεις στο σκοτάδι την άδεια σου καρδιά
Να στέκεσαι στον ουρανό σαν κάστρο ερειπωμένο
κρυφά ξεντροπιασμένο και μελαγχολικό.
Δεν θέλησες το ουρανό κι η νύχτα σε φοβίζει
λες πως δεν σου αξίζει να’ σαι ρομαντικό.
Τον κόσμο όλο σου ‘δειξα σύντροφο για να διαλέξεις
στην πίκρα σου να παίξεις κόλπα ερωτικά.
Τις χάρες όλες να γευτείς τους πόθους σου να σβήσεις
Με γλύκες να γεμίσεις, να βρεις τη λησμονιά.
Μα συ κοιτάζεις χαμηλά και στη ματιά σου μέσα
βλέπεις μόνο εμένα κι ας μην υπάρχω πια.
-.-
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
