| |
| | Ήταν ο χρόνος που γυρνούσε |  | | | Τ'ι να'ναι πιό βαρύ; Οι αλυσίδες, ή μήπως η ζωή με την οποία μας έχουνε δεμένους; | | |
Ήταν μιά ζωή και κάτι,
όταν άνοιξες τα μάτια,
και πίσω σου κοιτούσες για να δείς,
ποιοί και πότε σου κλέψαν την ζωή...
Ήταν ένα τέλος και μισή,
όταν μιά αγνωμοσύνη ιδία,
σου κάρφωνε στιλέτα στο κορμί,
για όσα έχεις και δεν τιμάς...
Ήταν ένα όνειρο παρά κάτι,
όταν εσύ σταμάτησες τα θέλω να αντέχεις,
και συνθηκολόγησες με τον πόνο,
για όσα τιμάς μα δεν τα έχεις...
Ήταν μιά συνεφιά μαύρη, ακριβώς,
όταν στο μισοσκόταδο, διέκρινες τις αλυσίδες,
επίχρυσες, να σου κοσμούν τα χέρια,
και να σε δένουν, σε μια ζωή ξένη...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Ορίζοντας με(μου;) | | | |
|
maninoula
21-09-2006 @ 13:48 | ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ!!!! ::up.:: | | Schatzi
21-09-2006 @ 13:58 | Το βάρος που έχουν οι αλυσίδες το ανΤέχω.Το βαρος που μου φορτωσε η ζωή ομως ΟΧΙ . . . | | MARGARITA
21-09-2006 @ 14:46 | Στόλισε την ψυχή του αλυσίδες
δεν είδε την αρχή τους
είδε το τέλος τους
Τα χέρια της.
Με άγγιξε κακέ και άσχημε ο χρόνος που γυρνούσε ::smile.:: | | seizeTHEday
22-09-2006 @ 00:39 | Πανέμορφο Γιώργο!
Την καλημέρα μου! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
