| |
Τα σαλιγκάρια είχαμε συντροφιά,.................Στη μνήμη της.............
σύριζα στις μάντρες με τις λειχήνες.
Μακρύς και κακοτράχαλος ο δρόμος
δίπλα στα βάτα και στις γκορτσιές.
Μικρά κλαράκια που τα έδερνε ο άνεμος,
με τα ξυπόλητα μας πόδια,
να βρέχονται απ` την ορφάνια του κόσμου.
Μακρύς ο δρόμος μέχρι τις ασημένιες ιτιές,
εκεί πάνω ψηλά στο Βουλκάνο,
που είχε η Παναγιά το σπίτι της.
Και προχωρούσαμε, προχωρούσαμε,
δίπλα στα φίδια που σύριζαν το τραγούδι τους
ίδια πάντα κάθε φορά μ` άλλο πουκάμισο.
Χέρια πασαλειμένα με ζάχαρη και λάδι
από τις φέτες το ψωμί της μάνας,
που είχε κάνει εκατομμύρια φορές την ίδια πορεία
με το μαύρο μαντήλι
να κρύβει τη νιότη
και τα ξεραμένα χείλη που δεν ήξεραν
τι είναι το φιλί.
Έτσι αφίλητα και αχάιδευτα πήραμε
και μεις την ανηφόρα.
Δίπλα στις εξουσίες που και τη μάνα
κλαδέψανε.
Ανηφόρα και βγαλμένη ψυχή
στα άγουρα μας νιάτα.
Έβρεχε ο θεός
έβρεχε μέρες εκατό
κι` είχαν στεγνώσει τα καντήλια
της Παναγιάς της Βουλκανιώτισσας.
Κι` ήταν τόσο μικρά τα χέρια μας
τόσο μικρό το μπόι μας.
Ερημιά, τριγύρω ερημιά
κι` ούτε ένα τραγούδι,
στάχτη και κοκκινόχωμα.
Λάσπη!
της μικρής μας ζωής η λάσπη,
σχοινιά, λες απ` τη γέννα.
Αχ! ρε μάνα.
Γιατί δεν μας χάιδεψες ποτέ
και έμεινε η εγκατάλειψη παρέα
κάναμε χίλια χρόνια να την μπαλώσουμε.
Να μοιράσουμε το φιλί,
το χάδι
το γλυκό, σ` αγαπώ.
Αχ! ρε μάνα.
21-9-2022
Αδαμοπούλου Γεωργία
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
